Μια μικρή αναφορά στον Γιάννη Ρίτσο

Με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου (1909-1990), πaρουσιάζουμε μια ισπανική μετάφραση από το πρώτο άσμα της Ρωμιοσύνης.

Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.
---------------
Estos árboles no soportan un cielo más pequeño,
estas piedras no soportan las pisadas extranjeras,
estos rostros no soportan más que el sol,
estos corazones no soportan más que la justicia.

Paisaje duro como el silencio.
Aprieta en su pecho sus peñas abrasadas,
aprieta contra su luz sus olivos y sus viñas huérfanas.
No hay agua. Sólo luz.

(Μετάφραση του Juan Ruiz de Torres, από την ιστοσελίδα Poeta invitado)