Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

El nacimiento de la literatura vasca

Linguae Vascorum Primitiae (1545) Hacia 1535, en una época en que reina el movimiento humanístico europeo, la prosa didáctica en España adquiere una de sus obras más importantes, cuando el gran humanista Juan de Valdés (h. 1490-1541) expone en su famoso libro Diálogo de la lengua sus ideas filológicas sobre la lengua castellana. En una línea comenzada por el cardenal y escritor italiano Pietro Bembo (1470-1547) en su obra Prose della volgar lingua (h. 1521), Juan de Valdés hace un elogio de la lengua vulgar y da consejos sobre el uso correcto del castellano. En esta línea se va a incorporar muy pronto un escritor que utiliza el euskara. La lengua vasca, una de las más antiguas lenguas del mundo, las primeras muestras de la cual se encuentran en lápidas arcaicas, en las Glosas Emilianenses en la Rioja del siglo X y en el Códice Calixtino (siglo XIII), tendrá que esperar hasta bien entrado el siglo XVI para que comience a ponerse en escrito su larga tradición oral o para que se escriban en ella obras originales. En 1545 Bernat Dechepare, arcipreste de la región de San Juan de Pie de Puerto (Baja Navarra), publica un pequeño libro de poesías, el primer libro impreso exclusivamente en vascuence, con el significativo título Linguae Vasconum Primitiae (Primicias de la lengua de los vascones). Fue el primer autor conocido en la historia de la literatura vasca que publicó íntegramente en esta lengua, hecho del cual era probablemente consciente. El deseo de publicar su obra es sin duda su primera aportación, ya que la imprenta (desarrollo estrechamente ligado con el humanismo y la espera de la cual lo excitaba) era utilizada por primera vez para su lengua. Es una colección de poesías de temática religiosa, amorosa y autobiográfica, junto con otras en que se exalta el euskara. Dechepare es un poeta de talla, semejante, por más de un rasgo, al Arcipreste de Hita, especialmente en lo que tiene que ver con la mezcla de asuntos religiosos con asuntos amorosos en un mismo libro. Lo que hace muy importante la obra de Dechepare es que este libro es aún hoy uno de los textos más citados en defensa o como referencia al euskara. En la época en que nos referimos, el euskara no poseía, como dijimos más arriba, casi ninguna tradición escrita y sufrió el descrédito de todos, que lo consideraban indigno e inútil. Dechepare, orgulloso por su lengua, nos da su segunda aportación, exponiendo razones en defensa de ella. Su libro no sólo fue escrito en euskera, sino también fue un claro alegato a favor de él: Otras gentes creían Que no se podía escribir Ahora han demostrado Que se estaban engañando Euskera, Sal al mundo. Βιβλιογραφία: -Michelena, Luis. Historia de la Literatura Vasca. Εd. Minotauro, Madrid 1960 -García López, José. Historia de la literatura española. Εd. Vicens Vives, 8ª reedición, Barcelona 1986 -Ribera Llopis, Juan M. Literaturas catalana, gallega y vasca. Editorial Playor, 1982

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Κινηματογραφικός κύκλος - Μεγάλο αφιέρωμα στον Λουίς Γκαρθία Μπερλάνγκα



Το Ινστιτούτο Θερβάντες της Αθήνας και η Πρεσβεία της Ισπανίας διοργανώνουν μεγάλο αφιέρωμα που περιλαμβάνει πέντε ταινίες του σπουδαίου Ισπανού κινηματογραφιστή, που θα προβληθούν από τις 3 ως τις 31 Μαρτίου, κάθε Πέμπτη.
Όλες οι ταινίες έχουν υπότιτλους στα ελληνικά.

Ο Λουίς Γκαρθία Μπερλάνγκα γεννήθηκε στη Βαλένθια το 1921 και το 1947 εισήχθη στο Ινστιτούτο Κινηματογραφικών Ερευνών και Εμπειριών της Μαδρίτης.
Οι ταινίες του χαρακτηρίζονται από την καυστική ειρωνεία και την πικρή σάτιρα για τις διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές καταστάσεις της Ισπανίας της εποχής του. Κατά την περίοδο της δικτατορίας του Φράνκο εντυπωσίασε με την ικανότητά του να εξαπατά έξυπνα την λογοκρισία της εποχής με καταστάσεις και διαλόγους όχι πολύ ξεκάθαρους αλλά μιας πραγματικά ευφυούς δεύτερης ανάγνωσης. Με μεγάλη ανθρωπιά και εκπληκτική απλότητα ήταν ο ιστορικός και η συνείδηση - καλή και κακή - μιας χώρας βασανισμένης από τα τραύματα του πολέμου, ήταν ο θεματοφύλακας του συλλογικού ισπανικού βίου αυτής της τυραννισμένης εποχής.
Σ’ αυτόν και στον Αντόνιο Μπαρντέμ, αποδίδεται η ανανέωση του ισπανικού κινηματογράφου.
Τιμήθηκε με διεθνή βραβεία και διακρίσεις στα σημαντικότερα φεστιβάλ κινηματογράφου (Καννών, Βενετίας, Μόντρεαλ, Βερολίνου). Στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι συμπεριελήφθη στην δεκάδα των σημαντικότερων κινηματογραφιστών στον κόσμο. Έχει λάβει επίσης αμέτρητες διακρίσεις στην Ισπανία, μεταξύ των οποίων το Βραβείο Τεχνών «Πρίγκιπας της Αστούριας» το 1986, το Χρυσό Μετάλλιο Καλών Τεχνών το 1981, το Εθνικό Βραβείο Κινηματογραφίας το 1980. Το 1961 η ταινία του Πλάθιδο, ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας.
Πέθανε τον Νοέμβριο του 2010 σε ηλικία 89 ετών.

Αίθουσα εκδηλώσεων του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας,
Μητροπόλεως 23, Σύνταγμα, Αθήνα.
Είσοδος ελεύθερη

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

03.03.2011, 19.30 Καλώς ορίσατε κ. Μάρσαλ (Ισπανία, 1952, 75 λεπτά), με τους Λολίτα Σεβίγια, Αλμπέρτο Ρομέα, Ραφαέλ Αλόνσο, Άνχελ Άλβαρεθ, Χοσέ Ισμπέρτ, Μανόλο Μοράν, Φερνάντο Ρέι.
Το Βιγιάρ δελ Ρίο είναι ένα φτωχό και ξεχασμένο χωριουδάκι, όπου δεν συμβαίνει ποτέ τίποτα που να σπάει την καθημερινότητα. Μόνον η άφιξη της λαϊκής τραγουδίστριας Κάρμεν Βάργας και του πληρεξουσίου και εκπροσώπου της Μανόλο δίνουν μια καινούρια νότα στη βαρετή ζωή του χωριού. Εκείνο το ίδιο πρωί, εμφανίζεται αίφνης ένας απεσταλμένος της κυβέρνησης, ο οποίος ανακοινώνει ότι από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιστεί μια επιτροπή Αμερικανών αξιωματούχων του Σχεδίου Μάρσαλ που προσφέρει οικονομική βοήθεια στη χώρα. Με το που το μαθαίνει ο δήμαρχος του χωριού, ένας άνθρωπος καλός και λίγο περήφανος στ’ αυτιά, αποφασίζει να μασκαρέψει όλους τους κατοίκους με τις πιο αυθεντικές φορεσιές της Ανδαλουσίας, ώστε να καταπλήξει τους επισκέπτες και ν’ αποσπάσει μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια…

10.03.2011, 19.30 Πλάθιδο (Ισπανία, 1961, 85 λεπτά) με τους Κασέν, Χοσέ Λουίς Λόπεθ Βάθκεθ, Ελβίρα Κιντιγιά, Αμέλια ντε λα Τόρρε, Χούλια Κάβα Άλμπα, Αμπάρο Σολέρ Λεάλ, Μανουέλ Αλεχάντρε, Μαρί Κάρμεν Γιέπες, Αγκουστίν Γκονθάλεθ, Λουίς Θίγες, Αντόνιο Φερράντις.
Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, κάποιες κυρίες επινοούν τη χριστουγεννιάτικη εκστρατεία «δειπνήστε με έναν φτωχό», ώστε κι αυτοί που έχουν ανάγκη, να καθίσουν στο τραπέζι με τις οικογένειες που έχουν τον τρόπο τους και ν απολαύσουν για ένα βράδυ την ζεστασιά και την αγάπη που στερούνται.
Ο Πλάθιδο, ο οποίος έχει προσληφθεί για να συμμετάσχει με το μοτοσακό του στο πρωτοχρονιάτικο καρναβάλι, αλλά μια αναποδιά τον εμποδίζει να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στις προετοιμασίες του: την παραμονή της πρωτοχρονιάς λήγει το πρώτο γραμμάτιο για το μοτοσακό του, που αποτελεί το μοναδικό βιοποριστικό μέσο γι’ αυτόν.


17.03.2011, 19.30 Ο δήμιος (Ισπανία, 1963, 87 λεπτά) με τους Χοσέ Ισμπέρτ, Νίνο Μανφρέντι, Έμμα Πενέλλα, Χοσέ Λουίς Λόπεθ, Βάθκεθ, Άνχελ Άλβαρεθ, Μαρία Λουίσα Πόντε, Μαρία Ισμπέρτ, Χούλια Κάβα Άλμπα.
Ο Χοσέ Λουίς, υπάλληλος γραφείου κηδειών, σχεδιάζει να μεταναστεύσει στη Γερμανία, για να γίνει καλός μηχανικός αυτοκινήτων. Η φιλενάδα του η Κάρμεν, είναι κόρη του Αμαδέο που είναι δήμιος. Όταν ο Αμαδέο τους πιάνει στα πράσα, τους υποχρεώνει να παντρευτούν. Επειδή οι νιόπαντροι έχουν οικονομικές δυσκολίες, ο Αμαδέο, που κοντεύει να πάρει σύνταξη, πείθει τον Χοσέ Λουίς να διεκδικήσει τη θέση που θ’ αφήσει κενή κι έτσι ν’ αποκτήσει το δικαίωμα να πάρει και σπίτι. Με τις πιέσεις της οικογένειας, ο Χοσέ Λουίς δέχεται την πρόταση του πεθερού του, πεπεισμένος ότι αποκλείεται να ασκήσει τόσο επαίσχυντο επάγγελμα.

24.03.2011, 19.30 Εθνική κληρονομιά (Ισπανία, 1981, 106 λεπτά) με τους Λουίς Εσκομπάρ, Χοσέ Λουίς Λόπεθ Βάθκεθ, Αμπάρο Σολέρ Λεάλ, Μάρι Σαντπέρε, Λουίς Θίγες, Αγουστίν Γκονθάλεθ.
Η Μοναρχία επιστρέφει. Το ίδιο και οι Λεγκινέτσε. Πρόκειται για την συνέχεια των περιπετειών των Λεγκινέτσε (άρχισαν με Το εθνικό τουφέκι), μετά από το τέλος τους καθεστώτος του Φράνκο. Ο μαρκήσιος ντε Λεγκινέτσε επιστρέφει στο αρχοντικό του στη Μαδρίτη διακόπτοντας 30 χρόνια αυτοεξορίας στο αγρόκτημά του. Σκοπεύει να πλησιάσει τον βασιλιά και να ξαναζήσει όπως –παλιά στην πολυτέλεια σαν ευγενής αυλικός. Όλες του οι προσπάθειες όμως να φτάσει στο παλάτι όχι μόνον αποτυγχάνουν παταγωδώς, αλλά προκαλούν γελοίες καταστάσεις μεταξύ των συγγενών του γερο μαρκήσιου, ο οποίος καταλήγει να ανακηρύξει εαυτόν εθνική κληρονομιά που μπορεί να εκτεθεί σε ιάπωνες τουρίστες, έναντι εισιτηρίου υπέρ της «συντήρησής του».

Σκηνή από την ταινία Εθνική κληρονομιά

31.03.2011, 19.30 Ο μικρός ταύρος (Ισπανία, 1985, 116 λεπτά) με τους Αλφρέντο Λάντα, Γκιγιέρμο Μοντεσίνος, Σαντιάγο Ράμος, Χοσέ Σακριστάν, Εδουάρδο Κάλβο, Κάρλος Βελάτ.
Η ταινία διαδραματίζεται κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο και διηγείται την ιστορία πέντε δημοκρατικών που, χωρίς να ζητήσουν άδεια από τους ανωτέρους τους, αναλαμβάνουν την παρακινδυνευμένη αποστολή να εισχωρήσουν στο διπλανό χωριό που βρίσκεται στην ζώνη που ελέγχουν οι εθνικόφρονες για να κλέψουν ένα ταυράκι, με σκοπό να τους χαλάσουν τα πανηγύρια και με την ευκαιρία να φάνε το ζώο και να δοκιμάσουν το ηθικό των δημοκρατικών στρατευμάτων. Η αποστολή μετατρέπεται σε πραγματική οδύσσεια από τη στιγμή που φτάνουν σ’ αυτό το χωριό.

Σκηνή από την ταινία Ο μικρός ταύρος

Πηγή: http://atenas.cervantes.es

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Εκδήλωση - 200 χρόνια από την ανεξαρτησία της Ουρουγουάης



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η Πρεσβεία της Ουρουγουάης έχει την ευχαρίστηση να σας προσκαλέσει στην εναρκτήρια εκδήλωση του "Έτους εορτασμού της 200ης επετείου από την ανεξαρτησία της Ουρουγουάης". Στην εκδήλωση θα τραγουδήσει η γνωστή τραγουδίστρια από την Ουρουγουάη, Ζανέτ Καπούγια, και θα προβληθεί η μικρού μήκους ταινία "La Cumparsita".

Αίθουσα Εκδηλώσεων του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας, στις 17 Φεβρουαρίου, 7:30 μ.μ.
Πληροφορίες: 210.3602635

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Ο José Felisiano στο Gazarte


Το όνομα του José Feliciano είναι πλέον συνώνυμο με τη μουσική, μια διεθνής παρουσία που έχει επηρεάσει περισσότερες από δυο γενιές μουσικών, έρχεται το Φεβρουάριο στο Gazarte.

Ο José Feliciano έχει κατορθώσει να ενώσει διαφορετικά μουσικά είδη με έναν τρόπο μοναδικής ισορροπίας. Αναγνωρίζεται ως ο πρώτος Λατίνος καλλιτέχνης που διείσδυσε στη αμερικάνικη μουσική βιομηχανία ανοίγοντας το δρόμο σε Λατίνους καλλιτέχνες.

Έχει χαρακτηριστεί ως ο "σημαντικότερος εν ζωή κιθαρίστας", ο "Πικάσο της παγκόσμιας μουσικής", η διαφορά του José Feliciano από άλλους μουσικούς δημιουργούς είναι ότι κατόρθωσε να εμπλουτίσει τις μουσικές του, δίνοντας έμφαση σε στοιχεία από διαφορετικούς πολιτισμούς. Έχει κερδίσει περισσότερους από 45 χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, έχει προταθεί 16 φορές για Grammy, κερδίζοντας τα 8.

Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στην ιστοσελίδα http://www.ispania.gr/ekdilwseis/musica-baile/2162-jose-feliciano-gazarte