Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Ana María Matute - Premio Cervantes 2010

****Αναδημοσίευση από το http://www.culturamas.es Por Carmen Fernández Etreros Hace breves minutos se ha conocido la esperada noticia: la escritora Ana María Matute ha sido galardonada con el Premio Cervantes 2010. La ministra de Cultura, Ángeles González- Sinde, daba a conocer el fallo del Premio Cervantes 2010, el máximo galardón de las letras en castellano. Ana María Matute es miembro de la Real Academia Española, donde ocupa el asiento K, y autora de casi una veintena de novelas y otros tantos relatos y cuentos. Un reconocimiento a una escritora que “sin la literatura no hubiera podido: la hubiera tenido que inventar”, como comentaba recientemente en una entrevista para Culturamas por Enrique Gutiérrez Llamas. Una escritora siempre vitalista que como escribía Enrique Gutiérrez Llamas: “Tiene casi ochenta y cinco años y conserva intacta la imaginación de una niña. Sabe que los niños tienen que crecer, pero también que el deseo por la vida nos mantiene en pie de adultos. Ha cogido lo mejor de cada edad”. Ana María Matute (Barcelona, 1925) ha ganado los premios literarios más prestigiosos por su obra, entre la que figuran las novelas como Los Abel (finalista del premio Nadal 1947), Fiesta al Noroeste (Premio Café Gijón 1952), Pequeño teatro (Premio Planeta 1954), Los hijos muertos (Premio de la Crítica 1958 y Premio Nacional de Literatura 1959), Primera memoria (Premio Nadal 1959), Los soldados lloran de noche (Premio Fastenrath de la Real Academia Española 1962), La torre vigía (1971), Olvidado Rey Gudú (1996), Aranmanoth (2000) y Paraíso inhabitado (2008). También es autora de varios libros de cuentos reunidos recientemente en el volumen La puerta de la luna (Destino, 2010). Es miembro de la Real Academia Española y de la Hispanic Society of America. En 2007 fue galardonada con el Premio Nacional de las Letras por el conjunto de su obra. Διεύθυνση ιστοσελίδας: http://www.culturamas.es/blog/2010/11/24/ana-maria-matute-premio-cervantes Αναρτήθηκε στο http://paspif.blogspot.com

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Pervigilium Veneris


Cras amet qui numquam amavit quique amavit cras amet.

Αύριο θα αγαπήσει αυτός που ποτέ δεν αγάπησε
κι αυτός που αγάπησε, αύριο θα αγαπήσει.


Το Ξενύχτι της Αφροδίτης (Pervigilium Veneris) είναι ένα από τα μαγευτικότερα ποιήματα της λατινικής λογοτεχνίας. Γραμμένο ανάμεσα στον 2ο και τον 4ο αι. κρατάει ακόμα καλά κρυμμένο το μυστικό του ποιος είναι ο συγγραφέας του. Ορισμένοι μελετητές θεωρούν ότι γράφτηκε από τον Φλώρο (2ος αι.) κι άλλοι ότι δημιουργός του ήταν ο Τιβεριανός (4ος αι.) Όπως και να 'χει, πρόκειται για ένα ποίημα που προμηνά με τρόπο θαυμαστό και παράξενο τον ερχομό της μεσαιωνικής λατινικής ποίησης.
Από το βιβλίο του Rose Ιστορία της λατινικής λογοτεχνίας (μετ. Κ. Χ. Γρόλλιου) η υπόθεση του ποιήματος:

Η σκηνή είναι η Σικελία. Η εποχή άνοιξη. Αύριο θα γίνει μια γιορτή για την Αφροδίτη και στο μεταξύ εκείνη γλεντοκοπά μέσα στα δάση όλη τη νύχτα. Μια επωδός (Cras amet qui numquam amavit quique amavit cras amet) που διαιρεί το ποίημα σε στροφές άνισου μήκους, προσκαλεί όλους αυτούς που αγάπησαν ή δεν αγάπησαν να αγαπήσουν τη μέρα που έρχεται αύριο. Ο ποιητής τη χαιρετά σαν τη μεγαλύτερη θεά της αύξησης, αλλά τελειώνει σ' ένα τόνο απροσδόκητα λυπηρό. Η δική του άνοιξη δεν θα φτάσει, αυτός δεν μοιάζει με το αηδόνι που κελαηδεί στην Αφροδίτη και σ' εκείνους που την ακολουθούν, γιατί ο ποιητής δε θα διακόψει ποτέ τη σιωπή του.

Στην ιστοσελίδα της Bibliotheca Augustana ολόκληρο το ποίημα στα λατινικά.

****Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Αλταθόρ.

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Βιβλία - "Cancionero" του Μιγέλ ντε Ουναμούνο

Εκδόσεις: Ηριδανός
Σελίδες: 99
Μετάφραση: Ελένη Γκίνη
Ημ/νία Εκδοσης: 31-12-2005

[...] Στο "Cancionero", που θα μπορούσε να μεταφραστεί ως συλλογή με ποιητικά τραγούδια και αποτελείται από χίλια επτακόσια πενήντα πέντε ποιήματα, ο Ουναμούνο, πέρα από τον συγκερασμό όσων αναφέρθηκαν, καταγράφει την ενότητα της σκέψης και του συναισθήματος, το όλον των εννοιών που συνιστά το ποιητικό του πιστεύω: "Σκέψου το συναίσθημα, αισθάνσου τη σκέψη". Ο δρόμος του είναι λυρικός, εμπεριέχει τον ποιητή και τον στοχαστή, εκφράζει τη φλόγα του επίκαιρου, σκιαγραφεί με ήχους ανεξίτηλους την ιστορία της μνήμης, αφουγκράζεται την αιωνιότητα, συνομιλεί με το όνειρο και το θάνατο, αναζητά το θεό ενδυόμενος την αγωνία της αθανασίας. Το παράδοξο στη γραφή του είναι ο κανόνας του. Κι αυτός ο κανόνας στάθηκε το κριτήριο για το μικρό απάνθισμα από αυτή την ποιητική συλλογή, από το "Cancionero", που επιχειρήθηκε μέσω της μεταφραστικής προσέγγισης που κρατάτε στα χέρια σας. (από τον πρόλογο του βιβλίου)

Πηγή: Εκδόσεις Ηριδανός

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Βιβλία - "Η περιπέτεια των γλωσσών της Δύσης"

Συγγραφέας: Henriette Walter
Εκδότης: Ενάλιος
Σελίδες: 664
Ημ. Έκδοσης: 01/01/2007

Γνωρίζετε ότι η αγγλική λέξη rugby προέρχεται από την γλώσσα των Βίκιγκς; Γνωρίζετε ότι η αγγλική γλώσσα είναι γεμάτη ελληνικές λέξεις, όπως η αρχαιότατη λέξη κύδος (kudos) που σήμερα οι Έλληνες την έχουν σχεδόν ξεχάσει; Γνωρίζετε ότι η ισπανική γλώσσα είναι γεμάτη με αραβικές λέξεις; Τι γυρεύει άραγε η λέξη dyscolo σε λατινοαμερικάνικο λογοτεχνικό κείμενο; Το βιβλίο αυτό της Ενριέτ Βαλτέρ είναι ένα υπέροχο ταξίδι στο γόνιμο πανόραμα των εκατό και πλέον γλωσσών που ομιλούνται στην Ευρώπη σήμερα. Είτε πρόκειται για τις επίσημες και πλέον διαδεδομένες γλώσσες - αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά, γερμανικά- είτε πρόκειται για λιγότερο διαδεδομένες επίσημες γλώσσες, όπως τα πορτογαλικά, τα ελληνικά, τα δανέζικα, τα σουηδικά, τα φιλανδικά, τα ολλανδικά, τα ιρλανδικά κ.λπ., είτε πρόκειται για διαλέκτους όπως τα γασκόνικα, τα γαλικιανά, τα φριουλάν, τα σαρδικά, τα κορσικά, τα φρανκοπροβανσάλ, τα λουξεμβουργιανά, τα σοράμπ, τα ποντιακά, τα τσακώνικα, τα κρητικά, τα κυπριακά, όλες αυτές οι γλώσσες είναι ένας ατέλειωτος πολιτισμικός πλούτος και μια γοητευτική περιπέτεια στην ιστορία των λαών.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Πηγή: http://www.protoporia.gr/product_info.php/products_id/290509

Διεθνές Συνέδριο – "Τέχνες και Εκπαίδευση: Δημιουργικοί τρόποι εκμάθησης των γλωσσών"


6 – 8 Μαϊου 2011
Μαράσλειο Διδασκαλείο Δημοτικής Εκπαίδευσης

Μαρασλή 4, Αθήνα

ΣΥΝΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ: ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ, Π.Τ.Δ.Ε
ΕΝΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Στόχος του συνεδρίου είναι η διερεύνηση των δυνατοτήτων σταδιακής εισαγωγής μιας σύγχρονης γλωσσοπαιδαγωγικής προσέγγισης μέσω των τεχνών στην εκμάθηση και κατανόηση της μητρικής ή / και της ξένης γλώσσας, προτείνοντας εποπτικό υλικό και μεθόδους μάθησης κατάλληλα επεξεργασμένα για τους μαθητές του Νηπιαγωγείου και τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου. Οι έρευνες και οι προτάσεις που θα προκύψουν αποβλέπουν, εκτός από την αποτελεσματική γλωσσική κατάρτιση, στην εμπέδωση της έννοιας του «άλλου», στο σεβασμό της διαφορετικότητας των πολιτισμών, στην ανάπτυξη της κοινωνικότητας, καθώς και στην αφύπνιση της δημιουργικής έκφρασης των παιδιών μέσα από την αξιοποίηση των τεχνών στο πλαίσιο της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Βασικοί άξονες και θεματικές του συνεδρίου αποτελούν:

•Ο αναδυόμενος σχολικός εγραμματισμός στη μητρική γλώσσα και ο κοινωνικός εγραμματισμός στις ξένες γλώσσες.
•Η γνωστική ανάπτυξη και η καλλιέργεια γνωστικών δεξιοτήτων.
•Η διδασκαλία της Γλώσσας με «εργαλείο» τις Τέχνες, μέσα από κατάλληλες εξειδικευμένες δραστηριότητες για την ηλικία των 5-8 ετών.
•Η σχέση του Πολιτισμού με την Εκπαίδευση.
•Η σύνδεση της Μουσικής και της Γλώσσας.
•Η σύνδεση της Θεατρικής Αγωγής και της Γλώσσας.
•Άλλες μορφές Τέχνης και η σύνδεσή τους με τη διδασκαλία της Γλώσσας.
•Το προφίλ του σύγχρονου εκπαιδευτικού και ο ρόλος του στην αισθητική εκπαίδευση.
•Η αναγκαιότητα της παιδαγωγικής επάρκειας και επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών σε σύγχρονες παιδαγωγικές πρακτικές.
•Η Διεθνής εμπειρία για την εκμάθηση της γλώσσας μέσα από τις Τέχνες.
Το συνέδριο απευθύνεται σε ερευνητές, σχολικούς συμβούλους, στελέχη της εκπαίδευσης, εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας, φοιτητές και αποφοίτους τμημάτων παιδαγωγικών, ξένων γλωσσών, προσχολικής ηλικίας, μουσικών σπουδών, θεατρολογίας, καλών τεχνών, κοινωνικής και εκπαιδευτικής πολιτικής.

Για περισσότερες πληροφορίες: http://paspif.gr/diethnes-synedrio-texnes-kai-ekpaideu

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Melhores do que os melhores do mundo


Ο Carlos Martins, σκόρερ του πρώτου γκολ των Πορτογάλων

****Να και κάτι για το ποδόσφαιρο, κι αυτό γιατί είναι "ειδικού" ενδιαφέροντος. Από την πορτογαλική εφημερίδα Público.

Melhores do que os melhores do mundo
Portugal goleou esta noite, por 4-0, a Espanha, campeã mundial em título, no Estádio da Luz, em Lisboa, num jogo particular que serviu para promover a candidatura ibérica ao Mundial 2018 e para celebrar o centenário da república portuguesa.

Διαβάστε περισσότερα στην ιστοσελίδα της εφημερίδας: http://desporto.publico.pt/noticia.aspx?id=1466765

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Βιβλία - "Τα χρονικά του περιθωρίου" του Λουίς Σεπούλβεδα

Εκδόσεις: Opera
Σελίδες: 184
Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης

Περίληψη:
...στη διάρκεια της συναυλίας ενός διάσημου Πολωνού βιολιστή που περιόδευε στη βορειοανατολική Αργεντινή, ο σκύλος Φερνάντο άκουσε με προσοχή, από τη θέση του στην πρώτη σειρά, με τα μάτια κλειστά και τ’ αφτιά τεντωμένα, ώσπου ένα φάλτσο του μουσικού τον έκανε να βγάλει ένα σπαραχτικό ουρλιαχτό. Ο βιολιστής διέκοψε το παίξιμό του και απαίτησε να βγάλουν το σκύλο έξω από την αίθουσα. Η απάντηση των ντόπιων ήταν κατηγορηματική: «Ο Φερνάντο ξέρει τι κάνει. Ή παίζεις καλά ή φεύγεις εσύ». Ιστορίες με καθημερινούς ήρωες μαζεμένες μία μία από έναν ξεχωριστό ταξιδιώτη. Καταστάσεις που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, άντρες και γυναίκες απ’ όλον τον κόσμο, αλλά και γάτοι μαύροι και πελώριοι και χοντροί που τους νικά η αρρώστια, ή σκύλοι που περνούν στο μύθο χάρη στο μουσικό αφτί τους... Ιστορίες με φίλους που μπορεί ν’ απέχουν μίλια και χρόνια μεταξύ τους, ή που καταγράφονται στη μακριά λίστα των «απολεσθέντων». Ιστορίες τρυφερές, που πάλλονται από ανθρωπιά, με το γνωστό «στεγνό», αυθεντικό και ειλικρινές ύφος του Λουίς Σεπούλβεδα που έμαθε από τους ανθρώπους του νότου πως: «την τρυφερότητα πρέπει να την προστατεύεις με σκληράδα».

Το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου
Δεν τον γνωρίζω αυτόν τον άντρα που στέκεται στην ακροποταμιά, που παίρνει μια βαθιά εισπνοή και χαμογελά όταν αναγνωρίζει τις ευωδιές που ταξιδεύουν στον αέρα. Δεν τον γνωρίζω αυτόν τον άντρα, αλλά ξέρω πως είναι αδελφός μου.
Αυτός ο άντρας, που ξέρει πως η γύρη πάει όπου φυσάει ο άνεμος, προσβλέποντας στο εύφορο χώμα που την περιμένει, αυτός ο άντρας είναι αδελφός μου.
Και ξέρει πράγματα πολλά ο αδελφός μου. Ξέρει, λόγου χάρη, ότι ένα γραμμάριο γύρη είναι σαν ένα γραμμάριο του εαυτού του, γλυκά προορισμένο για τη σπερματική λάσπη, για το μυστήριο ότι θ' αναδυθεί ολοζώντανο, με τους καρπούς, με τα κλαδιά και με τα παρακλάδια του, με την ωραία ασφάλεια των μεταμορφώσεων, της αναπόφευκτης αρχής και του αναγκαίου τέλους, γιατί το αμετάβλητο ενέχει τον κίνδυνο του αιωνίου, και μόνον οι θεοί έχουν καιρό για την αιωνιότητα.
Αυτός ο άντρας, που σπρώχνει το μονόξυλό του πάνω στην ακτή με την ψιλή άμμο κι ετοιμάζεται να δεχτεί το θαύμα που, κάθε σούρουπο, στη ζούγκλα, ανοίγει τις πόρτες του μυστηρίου, αυτός ο άντρας δεν μπορεί παρά να είναι αδελφός μου.
Αυτός ο άντρας, ενώ το φως της μέρας αντιστέκεται αδύναμα κι αφήνεται να υποταγεί ερωτικά στο σκοτάδι, γλυκοψιθυρίζει στη βάρκα του: «Σε γνώρισα όταν ακόμα ήσουν κλαδί, σε καθάρισα απ' τα χώματα, σε προστάτεψα απ' τον τερμίτη, σε βοήθησα να ορθοποδήσεις, κι όταν σ' έκοψα για να σε κάνω προέκταση μου στο νερό, για κάθε τσεκουριά που σου 'δινα, χάραζα και μια ουλή στα χέρια μου. Μετά, όταν μπήκες στο νερό, σου ορκίστηκα πως μαζί θα συνεχίζαμε το ταξίδι που είχε αρχίσει όταν ακόμα ήσουνα σπόρος. Τον κράτησα τον όρκο μου «είμαστε φίλοι».
Αυτός ο άντρας, ύστερα, κοιτάζει γύρω του και βλέπει πώς αλλάζουν όλα, πώς μεταμορφώνονται ακριβώς όταν ο ήλιος δε θέλει πια να 'ναι σπασμένος σε χιλιάδες χρυσαφένια θρύψαλα που τα παίρνουν τα ποτάμια.
Το δάσος χαμηλώνει το έντονο πράσινο χρώμα του. Το τοοκάν σβήνει τη λάμψη των φτερών του. Οι κόρες του κοατί δεν καθρεφτίζουν πια την αθωότητα των καρπών. Το ακάματο μυρμήγκι διακόπτει τη μεταφορά του κόσμου στη φωλιά του. Το γιακαρέ αποφασίζει ν' ανοίξει τα μάτια για να του δείξει το σκοτάδι τι ήταν αυτό που δεν έβλεπε όταν τα 'χε κλειστά. Το ποτάμι γαληνεύει, ανύποπτο της τρομερής μεγαλοσύνης του.
Αυτός ο άντρας, που απλώνει στην αμμουδιά τα γαλαζοπράσινα φυλαχτά του για να μη φύγει το ποτάμι από τη θέση του, που κοιτάζει το φεγγάρι να ξεπροβάλλει κάπου κάπου από τα σύννεφα, βάφοντας ασημένιες τις δεντροκορφές, αυτός ο άντρας είναι αδελφός μου. Τον ακούω να ψιθυρίζει: «Όλα είναι όπως πρέπει να 'ναι. Η νύχτα δένει τη σάρκα των καρπών, ξυπνά τον πόθο των εντόμων, ηρεμεί τα πουλιά, δροσίζει το δέρμα των ερπετών, προστάζει τις πυγολαμπίδες να χορέψουν. Ναι: όλα είναι όπως πρέπει να 'ναι».
Σκαρφαλωμένο στον πέτρινο βωμό του και κουλουριασμένο πάνω στο καταραμένο του σώμα, το ανακόντα υψώνει το κεφάλι για να κοιτάξει τον ουρανό, μ' εκείνη την αφέλεια των ανίατα ισχυρών. Τα κίτρινα μάτια του είναι δυο πετράδια που λείπουν, αδιάφορα στο σούρσιμο του αίλουρου που, με το μάτι μαύρο από την πείνα, έχει βγει παγανιά, αδιάφορα στο αεράκι που, αυτή την εποχή της ξηρασίας, μεταφέρει τη γύρη ως τα ξέφωτα που έχει ανοίξει το μεγαλείο ή η μικρότητα των ανθρώπων, ή η ηλεκτρική αναλγησία του κεραυνού.
Αυτός ο άντρας, που τώρα σκορπίζει στην άμμο τους σπόρους κάθε πράγματος που φυτρώνει στον τόπο του, για να πλαγιάσει πάνω τους το κουρασμένο του κορμί, αυτός ο άντρας είναι αναπόφευκτα αδελφός μου.
Σκληροί είναι οι σπόροι του κουσκοολί, μα θα οδηγήσουν ως τα όνειρα του όλα τα ανυπόμονα στόματα που θα δεχτούν την πικρόγλυκη γεύση του τον καιρό της αγάπης. Ξινοί είναι οι σπόροι του ατσιότε, μα η κόκκινη σάρκα του θα κοσμήσει τα κεφάλια και τα σώματα των εκλεκτών γυναικών. Αιχμηροί είναι οι σπόροι της γιαοοάσκα, ίσως γιατί έτσι κρύβουν τη γλύκα του χυμού που παράγουν και που, άμα τον πιεις σε ασκητήριο γέροντα σοφού, διαλύει τις αμφιβολίες, όχι δίνοντας απαντήσεις, αλλά εμπλουτίζοντας την άγνοια της καρδιάς.
Σε ψηλό κλαρί ανεβασμένα για να φυλάγονται απ' το πούμα, τα πιθηκάκια τινάζονται όταν βλέπουν ένα φως από μακριά. Είναι αυτός ο άντρας, ο αδελφός μου, που έχει ανάψει μια φωτιά και με καλεί να μοιραστούμε τα καλά του, ενόσω ψιθυρίζει: «Όλα είναι όπως πρέπει να 'ναι. Η φωτιά τραβάει τα έντομα. Ο ιαγουάρος και ο μυρμηγκοφάγος παρακολουθούν από μακριά. Το περεσόσο και η σαύρα κάνουν να ζυγώσουν. Ο σκαραβαίος και η σαρανταποδαρούσα αποκοιμιούνται μες στις φυλλωσιές. Οι γλώσσες της φωτιάς λένε πως το ξύλο δεν κρατάει κακία. Ναι: όλα είναι όπως πρέπει να 'ναι».
Αυτός ο άντρας, ο αδελφός μου, μου λέει πως πρέπει να φέρω τα πόδια μου κοντά στην πυρά και να τα μαλάξω με χλιαρή στάχτη για να τα ανακουφίσω απ' την οδοιπορία. Το μισοσκόταδο δε μου επιτρέπει να δω τα τατουάζ του και τα σχέδια που έχει ζωγραφίσει στο πρόσωπο του, αλλά η ζούγκλα γνωρίζει την ευγένεια της φυλής του, τη θέση του στην ιεραρχία όπως τη μαρτυρούν τα στολίδια του.
Έτσι, μέσα στη νύχτα, είναι απλώς ένας άντρας· ένας άντρας της ζούγκλας που κοιτάζει το φεγγάρι, τ' αστέρια, τα σύννεφα που περνάνε, ενώ ακούει κι αναγνωρίζει κάθε ήχο που βγαίνει απ' τις συστάδες: την ανατριχιαστική στριγκλιά που βγάζει το πιθηκάκι όταν πέφτει στα νύχια του αίλουρου, τη μονότονη τηλεγραφία των γρύλλων, το βαρύ ρουθούνισμα του αγριόχοιρου, το σύριγμα του κροταλία που καταριέται τη φαρμακερή μοναξιά του, τα κουρασμένα βήματα της χελώνας που έρχεται να ξεγεννήσει στην αμμουδιά, την ήσυχη αναπνοή των παπαγάλων που τους βούβανε το σκοτάδι.
Έτσι, αργά αργά, αποκοιμιέται, χαρούμενος που είναι κομμάτι αυτής της νύχτας, αυτού του μυστηρίου που τον αδελφώνει με την κάμπια και το ξύλο που τρίζει καθώς τσιτώνονται τα αιωνόβια νεύρα ενός ομπού.
Τον κοιτάζω να κοιμάται, και νιώθω την ευτυχία του να μοιράζομαι το γαλήνιο μυστήριο που χαράζει το όριο ανάμεσα στα επίμονα ερωτήματα της ζωής και την οριστική απάντηση του θανάτου [...]


Πηγή: http://www.operabooks.gr/contents/books.php?books_id=49

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Βιβλία - "Εκατό ερωτικά σονέτα" του Πάμπλο Νερούδα

Εκδότης: Γνώση
Μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου
Σελίδες: 240
Ημ. Έκδοσης: 26/07/2010

[...]Το σπίτι της Ίσλα Νέγρα είναι εκείνο που οι αναγνώστες του Νερούδα ταύτισαν περισσότερο με την ποίησή του. Ακόμα κι ύστερα απ το θάνατό του και στην κατάσταση της σημερινής εγκατάλειψης, εξακολουθεί να φτάνει ώς εκεί μια καινούργια γενιά ερωτευμένων, που δεν ήταν παραπάνω από οχτώ ετών όταν ακόμα ζουσε ο ποιητής. Συρρέουν εκεί από παντού, για να σχεδιάσουν καρδιές με τ αρχικά τους και να γράψουν ερωτικά μηνύματα στο φράχτη[...]
Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πηγή: http://www.protoporia.gr/product_info.php/products_id/329769

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Una nueva ortografía para el siglo XXI

****Αναδημοσίευση άρθρου του Ricardo Soca από την ιστοσελίδα elcastellano.org

Después de haber penado durante nueve años en el purgatorio, la ch y la ll serán definitivamente eliminadas de los diccionarios castellanos, a partir de la publicación de la nueva Ortografía de la lengua española, un volumen de ochocientas páginas editado por Espasa con el espaldarazo de las veintidós academias de la lengua, que estará en venta a partir de diciembre. Ambos dígrafos habían sufrido una primera degradación en el Diccionario de 2001, en el que se materializó la decisión de las academias de mantenerlos todavía como parte del alfabeto, pero, en los diccionarios, incluidos en la c y la l respectivamente. Esta resolución obedece a una alegada necesidad de ajustarse a las pautas de un cierto «alfabeto internacional».

La obra será presentada el 28 de noviembre en la Feria del Libro de Guadalajara.

La y griega perderá definitivamente su referencia helénica y será conocida apenas como ye.

Tras la publicación de la nueva obra de la docta casa y sus acólitas, quórum se podrá escribir con c (cuórum) y ¡sorpresa! cuásar será el nuevo nombre de los quásares. Iraq será Irak y el emirato de Qatar pasa a llamarse Catar. La Academia «permite» que estos nombres se escriban con q, pero con la condición de que vayan en bastardilla como extranjerismos crudos y no como vocablos de nuestra lengua.

Otra novedad es que el prefijo ex ya no se escribirá separado ni con guión. A partir de ahora, quienes fueron presidentes serán expresidentes y los ministros que hayan dejado sus cargos pasarán a ser exministros, no ex ministros ni tampoco ex-ministros. Esta decisión es coherente con la Nueva Gramática de la Lengua Española (NGLE), que prescribe que los prefijos van siempre unidos a la base léxica, aunque habrá una excepción: cuando ex preceda palabras compuestas, como ex ministro de Cultura o ex capitán general se escribirá separado .

Otras tildes que se jubilan son las que hasta ahora adornaban la o cuando iba entre números. Si uno quiere ahora escribir 4 ó 5 tendrá que emplear la grafía 4 o 5, que a partir de ahora no se confundirá con 405, según sentenció la autoridad lingüística.

La pronunciación iberoamericana, que hace sonar truhán y guión como bisílabas, es solemnemente ignorada por las academias, que decidieron considerar ambos vocablos como monosílabos, tal como son pronunciados por el 10 % de los hablantes (los de la Península) y, en consecuencia, se escribirán sólo sin tilde. Hasta ahora, se podían escribir con o sin tilde según la pronunciación de cada región, monosilábica o bisilábica.

¿Dije sólo? Pues no, ya no puedo hacerlo: la tilde en solo se elimina definitivamente en todos los casos, incluso cuando pudiera haber ambigüedad (vine solo a verte). Alguien podrá ver tal vez un reflejo autoritario en la aclaración de que la Academia «no condena su empleo si alguien quiere usar la tilde». Menos mal.

Πηγή: elcastellano.org

Δημοσιεύθηκε στο paspif.blogspot.com

Ο Ισπανός ζωγράφος Λουίς Χάκομπο Άλβαρεθ Ροδρίγεθ


Σαχ ματ (1975)

Το παρασκευαστήριο φαρμάκων που υπήρχε στο φαρμακείο του πατέρα του ήταν το πρώτο «εργαστήρι» του Ισπανού ζωγράφου Λουίς Χάκομπο Άλβαρεθ Ροδρίγεθ (Luis Jacobo Álvarez Rodríguez, 1930-1997) από το Βίγο της Γαλικίας. Εκεί ο έφηβος Λουίς άρχισε να φτιάχνει τα πρώτα του έργα, κάτω από την καθοδήγηση της μητέρας του και του παππού του, που ήταν κι οι δυο ερασιτέχνες ζωγράφοι. Ήταν μεγάλες ελαιογραφίες με θρησκευτικά θέματα. Στα μετέπειτα χρόνια όμως η θεματογραφία του θα γινόταν πολύ πιο πλατιά.

Ο Λουίς μόλις τελείωσε το σχολείο του σπούδασε Φιλοσοφία και μόνο το 1957 θα αφιερωνόταν ολοκληρωτικά στη ζωγραφική. Αν και έκανε κάποια ταξίδια για σπουδές στη Μαδρίτη, το Παρίσι και τη Ρώμη, ποτέ δεν άφησε την αγαπημένη του Γαλικία, στην οποία υπήρξε φημισμένος και ακούραστος δάσκαλος της τέχνης του.
Οι πίνακές του έχουν να κάνουν με την αγαπημένη του Γαλικία: τοπία, γέφυρες, ποτάμια, οι δρόμοι του Βίγο, λιμάνια, χαρακτηριστικοί τύποι της εποχής, αλλά και πολύχρωμες νεκρές φύσεις, συνθέτουν ένα έργο απόλυτα αυθεντικό και φτιαγμένο με αγάπη.


Η πλατεία Princesa (1978)


Ο μύλος της Chapela (1970)


Η γέφυρα της Ramallosa (1976)

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

"Τα χαρούμενα αγόρια της Ατζαβάρα" - Βιβλίο του Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν


Από τις εκδόσεις Καστανιώτη

Περίληψη
Η Ατζαβάρα είναι ένα ορεινό χωριουδάκι κοντά στην ακτή της Ταραγόνας. Εγκαταλειμμένο σταδιακά από τους αρχικούς του κατοίκους, έχει καταληφθεί από ανθρώπους της πόλης, που, μετατρέποντας τα μισογκρεμισμένα σπίτια σε μεγαλοπρεπείς επαύλεις, προσπαθούν να το μεταβάλουν σε θερινό τους παράδεισο. Το καλοκαίρι του 1974 συγκεντρώνεται εκεί μια ετερογενής ομάδα ανθρώπων. Πρόκειται για πετυχημένους επαγγελματίες, ανάμεσα στους οποίους δεν λείπουν τα απελευθερωμένα ζευγάρια και οι ομοφυλόφιλοι. Προερχόμενος από ένα διαφορετικό κοινωνικό περιβάλλον, προσχωρεί στην παρέα τους ένας νεαρός που επιδιώκει να τους εκμεταλλευτεί για να βελτιώσει τη θέση του.

Τέσσερις αφηγητές, μέσα από τέσσερις διαφορετικές οπτικές γωνίες, ανακαλούν μετά από χρόνια αυτή τη συνάντηση, την οποία το ταλέντο του Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν μετατρέπει σε οξεία κριτική ενάντια στα χαρακτηριστικά και τους περιορισμούς μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας: μιας ευκατάστατης και σύγχρονης μεσαίας τάξης, που αρνείται να ξεχάσει τα νεανικά της όνειρα.

Πηγή: http://www.kastaniotis.com/book/978-960-03-5120-0

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Το καλύτερο μουσείο του κόσμου, το μουσείο της Ακρόπολης


Νέα ώθηση στην υπόθεση της επιστροφής των μαρμάρων στην Ελλάδα, χαρακτήρισε αυτήν τη βράβευση ο υφυπουργός Πολιτισμού κ. Γιώργος Νικητιάδης.

Το βραβείο του «Καλύτερου Μουσείου του κόσμου» πήρε το Μουσείο της Ακρόπολης από τον διαγωνισμό που πραγματοποίησε η Ένωση Δημοσιογράφων Τουριστικών Συντακτών Μεγάλης Βρετανίας.

To βραβείο παρέλαβε χθες το βράδυ, ο υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Γιώργος Νικητιάδης, εκπροσωπώντας την κυβέρνηση, σε ειδική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Βρετανική πρωτεύουσα. Ο κ. Νικητιάδης, ευχαρίστησε τους διοργανωτές και όσους συμμετείχαν στην ψηφοφορία, τονίζοντας ότι με την κίνηση τους άνοιξαν την πόρτα για να επιστρέψουν τα μάρμαρα της Ακρόπολης στον τόπο τους.

Ο υφυπουργός, εξήρε τη σημασία των εξελίξεων αυτών για τον Ελληνικό Πολιτισμό και εκδήλωσε την αισιοδοξία του ότι με την βράβευση αυτή έπεσε και το τελευταίο τείχος, δίνοντας νέα ώθηση στην υπόθεση της επιστροφής των μαρμάρων στην Ελλάδα.

Η βράβευση απέσπασε ευμενή σχόλια σε τηλεοπτικούς σταθμούς της Μεγάλης Βρετανίας, με την επισήμανση ότι το γεγονός δίνει νέα δυναμική στο αίτημα της επιστροφής των μαρμάρων στην Ελλάδα, όπως ανέφεραν Βρετανοί σχολιαστές.

Πηγή: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_08/11/2010_363422

Ένδιαφέρον έχει η παρουσίαση του νέου από το ισπανικό ιστολόγιο http://lapasiongriega.blogspot.com/2010/11/el-nuevo-museo-de-la-acropolis-obtiene.html

Tras las raíces del euskera


El lingüista John Bengtson considera que proviene de una familia de idiomas caucásicos - Este experto ha analizado cientos de lenguas

El euskera es, por el momento, una lengua expósita. Muchos lingüistas han estudiado su origen, pero sin lograr un consenso científico. Algunos especialistas indicaron a principios del siglo XX que las lenguas íberas eran las antecesoras del euskera. Años más tarde, otros afirmaron que provenía de las lenguas caucásicas. Bilbao, incluso, llegó a hermanarse con la ciudad georgiana de Tiflis y hubo un curioso intercambio entre profesores vascos y georgianos influidos por esta hipótesis. La última conjetura aseguraba haber encontrado parentescos con un dialecto bereber.

El lingüista estadounidense John Bengtson, quien impartió la pasada semana una conferencia en San Sebastián, se ha sentido fascinado desde su infancia por las lenguas sin un claro origen. Esta curiosidad le llevó a estudiar el euskera, única lengua de Europa occidental que no deriva del indoeuropeo. "Quería ir más atrás y hallar parentescos", explica a EL PAÍS.

La teoría de este lingüista parte de la hipótesis de una ascendencia caucásica, pero con un abanico de idiomas más amplio. Por ello, Bengtson, así como otros expertos, creen en la existencia de un grupo de lenguas, las denominadas denecaucásicas, que surgieron de un mismo tronco común. El euskera formaría parte de esta manera de una familia de 35 idiomas que incluye al avar, el lak, el checheno o el kabardo.

Para contrastar esta hipótesis, muy especulativa según algunos especialistas, este experto ha analizado exhaustivamente el vocabulario básico y el popular, la morfología y la fonética de cientos de lenguas.

Así, considera que, por ejemplo, la palabra su ("fuego" en euskera) es similar a t?su, palabra con el mismo significado en el dialecto lak del Daguestán. También coincide con el georgiano, entre muchos otros, en el uso del sistema de declinaciones y en determinados prefijos.

Bengtson se muestra convencido de que hace más de 4.000 años se registró una emigración de residentes en Anatolia que hablaban la lengua hatti, de origen denecaucásico en opinión de este especialista, que llegó "por el este de España" y se extendió especialmente en el sur de Francia y en Euskadi. Posteriormente, las lenguas denecaucásicas "desaparecieron de Europa con el desarrollo del imperio romano", apunta Bengtson.

"Nunca sabremos qué lengua había antes de que llegaran estas personas", señala, aunque "seguramente sobrevivan algunas palabras de ese idioma". Por ello, Bengtson cree que "los vascos pueden representar a la población más antigua de Europa". Para tratar de explicar esta hipótesis, el lingüista recuerda que "hay gente con similar genética en Inglaterra y en Irlanda". Sin embargo, aún nadie es capaz de asegurar de dónde proviene el euskera.

Πηγή: El País

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Τιμή ρεκόρ σε δημοπρασία για πίνακα του Χουάν Γκρις


Βιολί και κιθάρα (1913)

Σε τιμή ρεκόρ πουλήθηκε την Τετάρτη 3 Νοεμβρίου πίνακας του κορυφαίου Ισπανού κυβιστή ζωγράφου Χουάν Γκρις. Συγκεκριμένα, ο πίνακας Violín y guitarra (Βιολί και κιθάρα), ένας από τους αγαπημένους του καλλιτέχνη, πουλήθηκε από τον Οίκο Christie's της Νέας Υόρκης στην τιμή των 18 εκατομμυρίων δολλαρίων.
Ο Χουάν Γκρις (Juan Gris, 1887-1927), μαζί με τον Πάμπλο Πικάσσο (Pablo Picasso, 1881-1973) και τον Ζωρζ Μπρακ (Georges Braque, 1882-1963), αποτελούν την κορυφαία τριάδα κυβιστών ζωγράφων του 20ου αιώνα.

Πηγή: El país

Έκθεση - Ερμηνεύοντας τον Ραμόν Λιουλ


Ερμηνεύοντας τον φίλο και αγαπημένο Ραμόν Λιούλ
Έκθεση

Το διάσημο σύμβολο του καταλανικού πνευματικού πολιτισμού, ο Ραμόν Λιούλ (1232-1315), που γεννήθηκε στη Μαγιόρκα, γίνεται εδώ έμπνευση για 66 σύγχρονους ζωγράφους από τις Βαλεαρίδες Νήσους. Ο καθ’ ένας ερμηνεύει έναν στίχο από το Βιβλίο του Φίλου και του Αγαπημένου, το οποίο περιέχει έναν στίχο για κάθε μέρα του χρόνου. Ο κάθε καλλιτέχνης ερμηνεύει τον στίχο που αντιστοιχεί στα γενέθλιά του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η έκθεση αποτελεί μια συλλογή εικονογραφημένων ηθικών διδαγμάτων και παρομοιώσεων.

Σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Ραμόν Λιούλ της Μαγιόρκα, την Προεδρεία των Βαλεαρίδων Νήσων, το Συμβούλιο της Μαγιόρκα και το ταμιευτήριο CAM Caja Mediterráneo.

Εγκαίνια: 04.11.2010, 20.00

Ωράριο: Δευτέρα-Παρασκευή: 10.00-13.30 και 16.00-20.00. Σάββατο: 10.00-13.30. Κλειστά: Κυριακές, 17.11.2010 και 06.12.2010.

Είσοδος ελεύθερη.

Πηγή: http://atenas.cervantes.es/FichasCultura/Ficha67746_07_20.htm

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

"Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα" στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας

TΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ
του Federico Garcia Lorca


Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός
Μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου
Σκηνικά - κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Παίζουν:
Μπέττυ Αρβανίτη, Σμαράγδα Σμυρναίου, Αννέζα Παπαδοπούλου, Τζίνη Παπαδοπούλου, Γωγώ Μπρέμπου, Εκάβη Ντούμα, Κόρα Καρβούνη, Λουκία Μιχαλοπούλου

Στον περίεργο, ποιητικό και σουρεαλιστικό κόσμο του Federico Garcia Lorca η οικογένεια και η κοινωνία τυραννάει όσους το αξίζουν και μόνο λίγοι μπορούν να διεκδικήσουν την ελευθερία και μπορούν να πληρώσουν το τίμημα γι' αυτήν. Σε ένα πολύ δραματικό, ίσως το καλύτερο έργο του, ο Lorca δημιουργεί πορτρέτα μοναδικών γυναικών. Πέντε κόρες και η μητέρα τους βασανίζονται από ερωτικό πάθος, αντιζηλία και μοναξιά.
Στο πρόσωπο των θυγατέρων της καταπιεστικής Μπερνάρντα, ο Lorca αφηγείται μια μοναδική ερωτική ιστορία, μόνο που ο έρωτας μετατρέπεται σε συμφορά, η υπακοή γίνεται συνενοχή και η μητρότητα έγκλημα.
«Οι πιο ερωτικοί άνθρωποι κρύβονται» λέει ο Federico Garcia Lorca και είναι πολλές φορές μόνοι και είναι λίγοι εκείνοι που μπορούν να αντισταθούν στη μοναξιά και την καταπίεση.


Πηγή: http://www.theatrokefallinias.gr/Ergo.asp?ID=126

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Ο Αιμίλιος του Ρουσσώ είναι πάντα επίκαιρος

****Αναδημοσίευση από την ισπανική Wikipedia

Emilio, o De la educación es un tratado filosófico sobre la naturaleza del hombre escrito por Jean-Jacques Rousseau en 1762, quien la creía la “mejor y más importante de todas sus obras”, aborda temas políticos y filosóficos concernientes a la relación del individuo con la sociedad, particularmente señala cómo el individuo puede conservar su bondad natural (Rousseau sostiene que el hombre es bueno por naturaleza), mientras participa de una sociedad inevitablemente corrupta. En el Emilio, Rousseau propone, mediante la descripción del mismo, un sistema educativo que permita al “hombre natural” convivir con esa sociedad corrupta. Rousseau acompaña el tratado de una historia novelada del joven Emilio y su tutor, para ilustrar cómo se debe educar al ciudadano ideal. Sin embargo, Emilio no es una guía detallada, aunque sí incluye algunos consejos sobre cómo educar a los niños. Hoy se considera el primer tratado sobre filosofía de la educación en el mundo occidental.

Ακολουθεί ένα σημαντικό απόσπασμα:

No tiene Emilio muchos conocimientos, pero los que tiene son verdaderamente suyos, y nada sabe a medias.[...] Tiene un espíritu universal, no por las luces sino por la facultad de adquirirlas; un espíritu despejado, inteligente, apto para todo, y como dice Montaigne, si no instruido, instructible. Bástame con que sepa hallar el para qué sirve en todo cuanto haga, y el por qué en todo cuanto crea; porque repito que no es mi objeto darle ciencia, sino enseñarle a que la adquiera cuando la necesite, hacer que la aprecie exactamente en lo que vale, y que ame la verdad sobre todas las cosas. Con este método se adelanta poco, mas no se da nunca un paso inútil y nunca es necesario retroceder.

Σημαντική επιστολή του Νίκου Παππού για την ένωση των συλλόγων ισπανικής

****Λάβαμε μια πολύ σημαντική επιστολή από τον συνάδελφο Νίκο Παππού σχετικά με την ένωση των υφισταμένων συλλόγων πτυχιούχων και αποφοίτων σε ένα, ενιαίο Σύλλογο Καθηγητών Ισπανικής Γλώσσας Π.Ε. (Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης).
Την επιστολή αυτή, παρά τις επιμέρους διαφωνίες που μπορεί να έχουμε, την προσυπογράφουμε με την ελπίδα ότι σύντομα θα μπορούμε κι εμείς να είμαστε ένας ισχυρός Σύλλογος Καθηγητών Π.Ε.40 κι όχι σύλλογοι αποφοίτων και πτυχιούχων, ένας σύλλογος δηλαδή κλαδικός και επιστημονικός. Αυτό θέλουμε.

Η επιστολή είναι η εξής:

Aγαπητοί Συνάδελφοι - Καθηγητές της Ισπανικής Γλώσσας Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης,

Με την υπαγωγή και των αποφοίτων της Ειδίκευσης Ισπανικής Γλώσσας και Πολιτισμού και της Διδακτικής της ως Ξένης του Ιονίου στον κλάδο ΠΕ 40 Ισπανικής: http://www.ispania.gr/eidhseis/ispanika-ekpaideysh/1953-ypagwgh-twn-apofoitwn-toy-ionioy-pe40, καθώς και της τραγικής θέσης της Ισπανικής γλώσσας για δεύτερη συνεχή χρονιά στη Δημόσια Εκπαίδευση, τίθεται επιτακτικά το ζήτημα της δημιουργίας ενός Πανελλήνιου Συλλόγου Καθηγητών Ισπανικής Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης, ώστε ένας και μόνο Σύλλογος Καθηγητών Ισπανικής Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης να εκπροσωπεί την Ισπανική γλώσσα στις συναντήσεις του με τις αρμόδιες υπηρεσίες και την ηγεσία του Υπουργείου Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων.

Σ'αυτόν το Σύλλογο θα μπορούν να εγγραφούν και να έχουν δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι, μόνο όσοι διαθέτουν αποδεκτό τίτλο της ημεδαπής ή ισότιμο αντιστοίχου ειδικότητας ομοταγούς ιδρύματος της αλλοδαπής ως προς τα τυπικά προσόντα διορισμού του εκπαιδευτικού προσωπικού κλάδου ΠΕ 40 Ισπανικής.

Οι υφιστάμενοι Σύλλογοι Πτυχιούχων - Αποφοίτων Ισπανικής Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης (ΠΑ.Σ.Π.Ι.Φ) και (ΠΑ.Σ.ΑΠ.ΙΣΠ), είτε θα διαλυθούν, είτε θα συγχωνευθούν, είτε κάποιος εκ των δύο θα μετονομαστεί σε Πανελλήνιο Σύλλογο Καθηγητών Ισπανικής Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης και θα τροποποιήσει το καταστατικό του.

Ως προς την ΑSPE και κυρίως τα υφιστάμενα μέλη της ASPE, τα οποία είναι κάτοχοι βεβαίωσης γνώσης της Ισπανικής σε άριστο επίπεδο (Γ2), θα μπορούν να εγγραφούν στον Πανελλήνιο Σύλλογο Καθηγητών Ισπανικής Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης, αλλά δεν θα έχουν δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Θα μπορούν να αποκτούν άμεσα δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι, όταν θα αποκτούν και αποδεκτό τίτλο της ημεδαπής ή ισότιμο αντιστοίχου ειδικότητας ομοταγούς ιδρύματος της αλλοδαπής ως προς τα τυπικά προσόντα διορισμού του εκπαιδευτικού προσωπικού κλάδου ΠΕ 40 Ισπανικής Γλώσσας.

Σε περίπτωση που κάποιος από τους 3 υφιστάμενους Συλλόγους (ΠΑ.Σ.Π.Ι.Φ, ΠΑ.Σ.ΑΠ.ΙΣΠ και ASPE) δεν αποδεχτεί την κατάργηση και ενσωμάτωσή του στον Πανελλήνιο Σύλλογο Καθηγητών Ισπανικής Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης, εφεξής δεν θα νομιμοποιείται να εκπροσωπεί τους καθηγητές Ισπανικής για τα θέματα που άπτονται της Ισπανικής γλώσσας στη Δημόσια και στην Ιδιωτική Εκπαίδευση.

Φιλικά,
Νίκος