"Το βιβλίο των σπουργιτιών" - Gustavo Adolfo Bécquer

Ο Antonio Machado τον ονόμασε «άγγελο της αληθινής ποίησης» και ο Dámaso Alonso «έναν μεγάλο ποιητή με φωνή μοναδική» που με το έργο του «εγκαινιάζεται η μοντέρνα ισπανική ποίηση». Ο Pablo Neruda από την μεριά του, γράφει γι’ αυτόν, τους παρακάτω στίχους:

Γλυκιά φωνή μεγάλη, καρδιά θλιμμένη!...
Της δυστυχίας ήλιε, αφέντη της βροχής!

Γιος της Ανδαλουσιανής γης ο Gustavo Adolfo Bécquer έζησε μια ζωή σκληρή, γεμάτη κακουχίες, μια ζωή που σμίλεψε τον χαρακτήρα του, προικίζοντάς τον με την ευαισθησία και την πνευματικότητα που αποπνέουν οι στίχοι του. Η σκληρή πραγματικότητα της ζωής του, πολύ συχνά τον οδηγεί στην αναζήτηση καταφυγίου στον κόσμο της φαντασίας και των ονείρων, έναν κόσμο που τροφοδοτείται διαρκώς από την ζώσα δύναμη του έρωτα. Του έρωτα ως θεμελίου, τόσο των ανθρωπίνων σχέσεων (εξιδανίκευση της γυναίκας), όσο και της σχέσης με το Θείο (εξιδανίκευση του Θεού). Δημιουργεί έτσι έναν κόσμο φανταστικό και συνάμα γοητευτικό, όπου αναμιγνύονται όνειρο και πραγματικότητα, συνειδητό και ασυνείδητο, ζωή και ποίηση: «Μου είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζω ποια πράγματα έχω ονειρευτεί και ποια μου έχουν αληθινά συμβεί».

(Απόσπασμα από τον πρόλογο του Περουλή Σακελλαρίδη)

Πηγή: Εκδόσεις Κέδρος

Βιβλίο - La difusión del Quijote en Europa

Ένα βιβλίο πραγματικά ενδιαφέρον, σχετικό με το κορυφαίο έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, γραμμένο με γνώση και αγάπη από τη συνάδελφο και φίλη Ειρήνη Παρασκευά.

Εξετάζεται η αξία και η σημασία του έργου, καθώς και η εκδοτική του πορεία στην Ισπανία όπου γεννήθηκε το 1605. Παρουσιάζονται οι πρώτες μεταφράσεις του στην Αγγλία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ολλανδία και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, η έξοδός του στο παγκόσμιο εκδοτικό στερέωμα και, φυσικά, στον ελλαδικό χώρο, όπου έχει μια συνεχή παρουσία από τον 18ο αιώνα μέχρι σήμερα.
(Εικ. εξωφύλλου: Ελευθερία Χαλδαίου)

Daniel Chavarría (1933 – 2018)

****Γράφει ο Φίλιππος Κουράντ (skakistiko.com)

Συστηνόταν τα τελευταία χρόνια σαν Ουρουγουανός πολίτης και Κουβανός συγγραφέας ο Ντανιέλ Τσαβαρία που πέθανε προχτές στα 84 του. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 διέφυγε από τη χούντα της Ουρουγουάης κάνοντας αεροπειρατεία και οδηγώντας το αεροπλάνο στην Αβάνα. Άρχισε να γράφει σε μεγάλη ηλικία και τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά από τον Κρ. Ηλιόπουλο, από τις εκδόσεις Opera που διατηρούν μεγάλη και υπεύθυνη σχέση με την νέα ισπανόγλωσση λογοτεχνία.

Πριν μερικά χρόνια, είχα διαβάσει το Χαιρετίσματα στο Θείο (πρωτότυπος τίτλος: Allá Ellos) και μου έκανε μεγάλη εντύπωση το βιβλίο, μου άρεσε πολύ. Ήταν μια συναρπαστική ιστορία σε παράλληλα επίπεδα, ισπανικός εμφύλιος, μια άγνωστη φυλή στον Αμαζόνιο, δανδήδες κατάσκοποι της CIA στην Αβάνα. Όπου ο συγγραφέας παίρνει θέση φυσικά, αλλά χωρίς ίχνος διδακτισμού που είναι η παγίδα σε μυθοπλασία που δανείζεται φορτισμένα στοιχεία από την πολιτική ιστορία. Τα άλλα βιβλία του ήταν πιο μικρά σε σελίδες, ευκολοδιάβαστα όπως το Allá Ellos - και δυο από αυτά που μου έπεσαν ήταν καλά, αλλά δεν έφταναν την αρτιότητα του πρώτου. Το Μάτι της Θεάς και το Κάποτε στην Μαδρίτη. Μου φάνηκαν κάπως ανολοκλήρωτοι στην πρόσληψη από τον αναγνώστη οι ανθρώπινοι τύποι, αλλά φυσικά το "λάθος" είναι δικό μου και η περίσταση δεν ήταν και καλή. Άλλωστε η λογοτεχνία του ήταν στα όρια του λατίνικου νουάρ και η προτεραιότητα ήταν αλλού στη διήγηση: σε σπαράγματα των χαρακτήρων σε στιγμές που θα γίνονταν αφήγηση στους ανθρώπους, όπως άξιζε στις στιγμές.

Αν έχει κάποια αξία μια τυχαία αναγνωστική πρόταση, το Χαιρετίσματα στο Θείο είναι ένα μάλλον σκληρό βιβλίο, βαθιά πολιτικό γιατί και ο ίδιος ο Τσαβαρία ήταν πολιτικό ον σε όλη του τη ζωή, που μένει με μεγάλη αναγνωστική αγάπη όμως στη μνήμη. Κι αν υπάρχει ένα ακριβό κριτήριο είναι ό,τι μένει - το οποίο επεκτείνεται σε σημαντικότερα από τη λογοτεχνία.