Παρουσίαση βιβλίου του Bernardo Atxaga

Σε ένα αρτοποιείο του Ουγκάρτε, στη Χώρα των Βάσκων, ένα παιδί επιστρέφει από το καλοκαιρινό σχολείο στη Γαλλία έχοντας χάσει τη μιλιά του. Εκεί θα γνωρίσει αληθινούς φίλους και μαζί τους θα ζήσει τις παράξενες περιπέτειες γύρω από το κανάλι που κατεβαίνει από το βουνό. Καθώς η δικτατορία του Φράνκο οδεύει προς το τέλος της, αλλάζει και η ζωή μιας παρέας φίλων, φαντάρων που περιμένουν το απολυτήριο ενώ κρύβουν στο στρατόπεδο το πιο παράξενο κατοικίδιο, αγνοώντας ότι η τραγωδία πάντα καραδοκεί.

Όταν, πολλά χρόνια αργότερα, οι απεργίες συνταράζουν τα ορυχεία του Ουγκάρτε, θα δώσουν και το έναυσμα για μια ιστορία εκδίκησης που λες και έχει βγει από νουάρ μυθιστόρημα. Συνάμα, κάθε πρωταγωνιστής κουβαλάει και τη δική του προσωπική ιστορία, με τα τραύματα και τις αγωνίες, με τα μυστικά και τις σιωπές, ενώ ο κόσμος τριγύρω αλλάζει και εισβάλλει στην κοινότητα του Ουγκάρτε - τηλεόραση, ριάλιτι, ηλεκτρονικό ταχυδρομείο φέρνουν κοντά στη μικρή κοινότητα μέχρι και το μακρινό Τέξας. Πενήντα χρόνια ιστορίας της Χώρας των Βάσκων, μέσα από διαδρομές που τέμνονται, μέσα από ζωές που διασταυρώνονται και μετά πάλι απομακρύνονται, καθώς οι πρωταγωνιστές και οι πρωταγωνίστριες ζουν φιλίες, αποχωρισμούς, χαρές και λύπες, και με τη φύση γύρω να σημαδεύει πάντα τη ζωή τους.

Με αυτό το μυθιστόρημα, ο Μπερνάρντο Ατσάγα επιβεβαιώνει την φήμη του ως δεξιοτέχνη της δημιουργίας αξέχαστων τόπων και χαρακτήρων.

Με τον συγγραφέα θα μιλήσουν η κριτικός λογοτεχνίας, Κατερίνα Σχινά και ο μεταφραστής του βιβλίου, Κώστας Αθανασίου.

Ημερομηνία: Στις 04/07/2022 στις 08:00
Με διαδοχική μετάφραση.
Είσοδος ελεύθερη.
Τόπος: Ινστιτούτο Θερβάντες της Αθήνας, Σκουφά 31, 10673 Αθήνα

Περισσότερες πληροφορίες: https://cultura.cervantes.es/

Ένα ποίημα της Λουκίας Πλυτά (στα ελληνικά και τα ισπανικά)

ΓΗ

Πρόσεχε, γλάρε, στα ταξίδια της λύρας μου
φτερά δικά σου, είναι εμπόδιο
και όλο το βάρος του αλλοιωμένου θάρρους σου
κομίζει στα βλέφαρά μου της ανόδου σου τους φόβους.

Πέρασαν πολλά χρόνια να αντιληφθείς
πόση αντίθεση κρύβει η χαρά.

Μεγάλη δυστυχία να φθονείς τον φορέα της δύναμης
και από τις αισθήσεις ν’ αντλείς συμφορά.
Μένω μετέωρος θωρώντας σε
κάτω, χωμένο στα χώματα

αντί στα ιερά
να θαυμάζεις την εικόνα του κόσμου
εσύ, να τραντάζεις τα ουράνια.

Η αντάρα σου κατακλύζει το φώς
αυγατίζοντας κύματα σκότους,
για το σώμα
που τα πόδια σου πίστεψες πως δέσμια κρατά.

Κράτα τα πόδια στα σπλάχνα της βάσης σταθερά.

           Λουκία Πλυτά (από τη συλλογή Calcarea Carbonica, Κύμα 2018)

TIERRA

Cuídate, oh gaviota, en los viajes de mi lira
tus alas son un obstáculo
y todo el peso de tu arrojo dañado
trae a mis párpados los miedos de tu ascenso.

Pasaron muchos años para que te dieras cuenta
de cuánto contraste esconde la alegría.

Gran miseria envidiar al portador del poder
y de los sentidos sacar calamidades.
Me quedo estupefacto viéndote
abajo, enterrado en el suelo,

en lugar de estar en santuarios
admirando la imagen del mundo,
tú, para hacer temblar los cielos.

Tu bruma inunda la luz
multiplicando olas de oscuridad,
para el cuerpo
que creías que tus pies los tenía cautivos.

Mantén tus pies en la tierra, y con firmeza.

           Απόδοση στα ισπανικά: Ηλίας Οικονομόπουλος

(Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό λόγου Εξιτήριον)

Δύο ποιήματα του Κάρλος Ντρουμόντ ντε Αντράντε

Ο Κάρλος Ντρουμόντ ντε Αντράντε (Carlos Drummond de Andrade, 1902-1987) θεωρείται ως ο μεγαλύτερος σύγχρονος ποιητής της Βραζιλίας και είναι κάτι σαν εθνικό σύμβολο της χώρας. Εδώ θα έχουμε μια πρώτη γνωριμία με το έργο του, με δύο από τα πιο γνωστά ποιήματά του, μεταφρασμένα από τα πορτογαλικά στα ελληνικά από έναν εξαίρετο βραζιλιάνο ελληνιστή, τον καθηγητή κλασικής φιλολογίας Theo de Borba Moosburger.

Η αίσθηση του κόσμου

Έχω δύο μόνο χέρια
και την αίσθηση του κόσμου,
αλλά είμαι γεμάτος σκλάβους,
οι αναμνήσεις μου κυλάνε
και το σώμα συμβιβάζεται
στη σύγκλιση της αγάπης.

Όταν σηκωθώ, ο ουρανός
θα είναι νεκρός και λεηλατημένος,
εγώ ο ίδιος θα είμαι νεκρός,
νεκρή η επιθυμία μου, νεκρός
ο βάλτος χωρίς συγχορδίες.

Τα φιλαράκια δεν είπαν
πως ήταν πόλεμος
κι ήταν ανάγκη
να φέρω φωτιά και τρόφιμα.
Αισθάνομαι διασκορπισμένος,
προ των συνόρων,
ταπεινά σας ζητώ
να με συγχωρήσετε.

Όταν τα σώματα διαβούν,
θα μείνω μόνος
ξεφτίζοντας την ανάμνηση
του καμπανιστή, της χήρας και του μικροσκοπιστή
που κατοικούσαν στην καλύβα
και δεν βρέθηκαν
το πρωί

αυτό το πρωί
το περισσότερο νύχτα από τη νύχτα.

Ν' αγαπά

Τι άλλο μπορεί ένα πλάσμα παρά,
ανάμεσα σε πλάσματα, ν’ αγαπά;
Ν’ αγαπά και να ξεχνά,
ν’ αγαπά και να κακοαγαπά,
ν’ αγαπά, να ξαγαπά, ν’ αγαπά;
πάντα, και με θολά τα μάτια ακόμα, ν’ αγαπά;

Τι άλλο μπορεί, ρωτώ, το πλάσμα της αγάπης,
μοναχικό, σε συμπαντική περιστροφή, παρά
να περιστρέφεται κι αυτό, και ν’ αγαπά;
ν’ αγαπά ό,τι φέρνουν τα κύματα στην ακροθαλασσιά,
ό,τι αυτά ενταφιάζουν, και ό,τι στη θαλασσινή αύρα
είναι αλάτι, ή ακρίβεια αγάπης, ή απλή λαχτάρα;

Ν’ αγαπά μ' επισημότητα τις παλάμες της ερήμου,
ό,τι είναι υποταγή ή παρατηρητική λατρεία,
και ν’ αγαπά το αφιλόξενο, το ωμό,
μια γλάστρα χωρίς λουλούδι, ένα σιδερένιο πάτωμα,
και το αδρανές στήθος, και το δρόμο που τον είδε σ’ όνειρο, κι ένα αρπαχτικό πουλί.

Αυτή είναι η μοίρα μας: αγάπη αμέτρητη
διασκορπισμένη στα δόλια πράγματα ή στα μηδενικά,
απεριόριστη δωρεά σε μια πλήρη αχαριστία,
και, στο άδειο κοχύλι της αγάπης, η φοβισμένη αναζήτηση
η υπομονετική για ακόμη περισσότερη αγάπη.

Ν’ αγαπάμε την ίδια μας την έλλειψη αγάπης, και μες στη στέγνα μας
ν’ αγαπάμε το έμμεσο νερό, και το ανείπωτο φιλί, και την ατέλειωτη δίψα.

Βιβλίο - «Κουτσό» του Χούλιο Κορτάσαρ

Συγγραφέας: Julio Cortázar
Τίτλος πρωτοτύπου: Rayuela
Είδος έργου: Μυθιστόρημα
1η έκδοση στην ισπανική γλώσσα: Editorial Sudamericana, Buenos Aires 1963
Ελληνικός τίτλος: Κουτσό
Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης
Εκδόσεις: Opera
Έτος έκδοσης: 2018

«Αντιμυθιστόρημα», «Xρονικό μιας τρέλας», «Ένα βίαιο τράνταγμα από το γιακά», «Κάτι σαν ατομική βόμβα», «Ένα κάλεσμα προς την αναγκαία αταξία», «Ένα γιγάντιο ευφυολόγημα», «Ένα ψέλλισμα». Αυτά είναι λίγα από τα πάμπολλα που γράφτηκαν για το Κουτσό, το μυθιστόρημα που ο Χούλιο Κορτάσαρ άρχισε να ονειρεύεται το 1958, που εκδόθηκε το 1963 κι από τότε άλλαξε την ιστορία της λογοτεχνίας και συγκλόνισε τη ζωή χιλιάδων νέων ανά τον κόσμο. Γεμάτο λογοτεχνική φιλοδοξία, σπαρταριστό, με καινοτόμα συγγραφικά εργαλεία, κατεδαφιστικό του κατεστημένου και αναζητητικό της ρίζας της ποίησης, το Κουτσό, πάνω από μισό αιώνα τώρα, συνεχίζει να διαβάζεται με περιέργεια, με δέος, κατάπληξη, με ενδιαφέρον ή αφοσίωση.

(Από την παρουσίαση της έκδοσης)

**Γράφει ο Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Το να μιλήσει κάποιος για την υπόθεση του Κουτσό είναι πολύ δύσκολο, ως αδύνατο. Κι αυτό γιατί το Κουτσό είναι μία από τις χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις μυθιστορήματος που διαλύει κάθε κώδικα παραδοσιακής αφήγησης. Είναι ένα από τα μυθιστορήματα (αλλά είναι μυθιστόρημα;) που μαζί με μερικά άλλα συνιστούν τον κανόνα της μοντέρνας αφήγησης.

Πρωταγωνιστής είναι ο Οράσιο Ολιβέιρα, ένας Αργεντίνος διανοούμενος μποέμ, που ζει στο μεταπολεμικό Παρίσι και μονίμως αναζητά κάτι που του διαφεύγει, κάτι που δεν μπορεί να βρει. Τον απασχολεί η «χαώδης αταξία του κόσμου» αλλά και το χάος του μυαλού του... Παλεύει με τον εαυτό του και με τους γύρω του ... Περιπλανιέται στο Παρίσι, σε δρόμους, βουλεβάρτα, γέφυρες, καφέ, πλατείες, μόνος ή με τη Μάγα, τη σύντροφό του... Βρίσκεται σε παρισινά διαμερίσματα και εμπλέκεται σε ατέρμονες συζητήσεις στη «Λέσχη του φιδιού»... Κάποια στιγμή επιστρέφει στο Μπουένος Άιρες όπου προσπαθεί να επανασυνδεθεί με φίλους από τα παιδικά του χρόνια.

Το Κουτσό διαβάζεται με πολλούς τρόπους: είτε με την κανονική συμβατική σειρά, όπως συνήθισε να διαβάζει η ανθρωπότητα επί αιώνες είτε με αλλεπάλληλα πισωγυρίσματα, σα να κάνει κάποιος κουτσό. Ο ίδιος ο συγγραφέας δίνει παραπομπές και σχετικές οδηγίες στο τέλος κάθε κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα δεν είναι ένα βιβλίο αλλά πολλά μαζί: υπάρχουν όλων των ειδών τα κείμενα, από ειδήσεις σε εφημερίδες, ποιήματα και αποσπάσματα άλλων συγγραφέων μέχρι παραληρηματικές αφηγήσεις διανοητικά διαταραγμένων ατόμων, τραγούδια και μελωδίες τζαζ...

Ένα βιβλίο δύσκολο, που προσωπικά το απόλαυσα γιατί με ρούφηξε όπως ο Οδυσσέας του Τζόις, τα κείμενα της Βιρτζίνια Γουλφ, Η συνείδηση του Ζήνωνα του Ίταλο Σβέβο, ο Σελίν και ο Προυστ...

Ο Χούλιο Κορτάσαρ, που πέθανε στις 12 Φλεβάρη του 1984 στο Παρίσι, είναι ένας υπέροχος συγγραφέας. Εξαίρετος, γοητευτικός....

Βιβλίο - «Confiteor» του Ζάουμε Καμπρέ

Συγγραφέας: Jaume Cabré
Τίτλος πρωτοτύπου: Jo confesso
Είδος έργου: Μυθιστόρημα
1η έκδοση στην καταλανική γλώσσα: Ed. Proa, Barcelona 2011
Τίτλος ελληνικής έκδοσης: Confiteor
Μετάφραση: Ευρυβιάδης Σοφός
Επιμέλεια: Χαρά Σκιαδέλλη
Εκδόσεις: Πόλις
Έτος 1ης έκδοσης: 2016

Βαρκελώνη, δεκαετία του ’50. Ο νεαρός Αντριά μεγαλώνει ανάμεσα σ’ έναν πατέρα που θέλει να του δώσει μόρφωση αναγεννησιακού ανθρώπου, να τον κάνει γνώστη πολλών γλωσσών, και μια μητέρα που τον προορίζει για την καριέρα δεξιοτέχνη βιολονίστα. Ο Αντριά, ευφυής, μοναχικός και υπάκουος, προσπαθεί να ικανοποιήσει τις υπέρμετρες και αντιφατικές φιλοδοξίες των γονιών του, ως τη στιγμή που ανακαλύπτει την ύποπτη προέλευση του οικογενειακού πλούτου και άλλα ανομολόγητα μυστικά. Πενήντα χρόνια μετά, ο Αντριά, λίγο πριν χάσει τη μνήμη του, προσπαθεί να ανασυνθέσει την οικογενειακή ιστορία, ενώ γύρω από ένα εκπληκτικό βιολί του 18ου αιώνα διαπλέκονται τραγικά επεισόδια της ευρωπαϊκής ιστορίας, από την Ιερά Εξέταση ως τη δικτατορία του Φράνκο και τη ναζιστική Γερμανία, με αποκορύφωμα το Άουσβιτς, το απόλυτο κακό.

Φιλόδοξο, συναρπαστικό μυθιστόρημα, που καταπιάνεται με τα μεγάλα ζητήματα της ζωής –την εξουσία, τον πόνο, τη μεταμέλεια, το κακό και την εξιλέωση, την εκδίκηση, την αγάπη, την ενοχή και τη συγχώρεση–, με υπέροχη γλώσσα και μια εντυπωσιακή πλοκή.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η κλασική «Ανθολογία Ισπανικής Ποίησης» του Ηλία Ματθαίου

Μέσα στην εκδοτική λαίλαπα που σαρώνει και αλέθει τα πάντα στο πέρασμά της, τα έχουμε δει όλα: μεταφράσεις από μέτριους έως απλώς στοιχειώδεις γνώστες μιας γλώσσας· «διορθώσεις» που χρειάζονται διόρθωση· κακομεταχείριση συγγραφέων και έργων. Λοιπόν, το παρακάτω κλασικό βιβλίο ΔΕΝ ανήκει σε καμιά από αυτές τις κατηγορίες.

Συγγραφέας και μεταφραστής: Ηλίας Ματθαίου
Τίτλος πρωτοτύπου: Ανθολογία ισπανικής ποίησης (ΧΙΙ-ΧΧ αιώνας). Από το Άσμα του Μίο Θιδ ως τη Γενιά του 1927
Πρόλογος: Juan Francisco Robisco
Εκδόσεις: Γνώση
Έτος έκδοσης:1983

Αντιπροσωπευτική ανθολογία που περιλαμβάνει όλες τις περιόδους της ισπανικής ποίησης, από τον 12ο αιώνα και το θρυλικό επικό ποίημα Άσμα του Μίο Θιδ μέχρι την περίφημη «Γενιά του 1927» με τον Λόρκα ως σημαιοφόρο της. Στο ενδιάμεσο συμπεριλαμβάνονται όλοι οι μεγάλοι ποιητές της Ισπανίας: ο μαρκήσιος Σαντιγιάνα, ο Χόρχε Μανρίκε, ο Γκαρθιλάσο ντε λα Βέγα, ο φράι Λουίς ντε Λεόν, ο σαν Χουάν ντε λα Κρουθ, ο Θερβάντες, ο Γκόνγκορα, ο Κεβέδο, ο Μπέκερ, ο Ματσάδο... Όλος ο υπέροχος αυτός ποιητικός γαλαξίας, μεταφρασμένος στα ελληνικά με αγάπη και γνώση.

Ο Ηλίας Ματθαίου, που ανέλαβε και έφερε σε πέρας αυτές τις μεταφράσεις, υπήρξε σημαντικός μεταφραστής από την ισπανική γλώσσα, με αποκορύφωμα τη μετάφραση του Κιχώτη.

Ηλίας Οικονομόπουλος

«Το ρομάνθε του Κόντε Αρνάλντος» από το ισπανικό Ρομανθέρο

Από το ισπανικό Ρομανθέρο
Το ρομάνθε του Κόντε Αρνάλντος (El romance del Conde Arnaldos)
Μετάφραση: Ηλίας Οικονομόπουλος (2014)

Μια απόπειρα μετάφρασης ενός από τα γνωστότερα ισπανικά τραγούδια του Ρομανθέρο, το οποίο αναφέρεται σε ένα ενδιαφέρον επεισόδιο κατά τη μέρα του Αη Γιαννιού του Προδρόνου και έχει έντονα συμβολικό χαρακτήρα.

Στη μετάφραση προσπάθησα να διατηρήσω το ισπανικό μέτρο του Ρομανθέρο -οκτασύλλαβος στίχος και παρηχητική ομοιοκαταληξία στους στίχους με άρτιο αριθμό-, προσαρμοσμένο στις ανάγκες της γλώσσας μας, όσο αυτό ήταν δυνατόν.

Ποιος την είχε αυτήν την τύχη
πάνω στ’ άγρια νερά
όπως είχε ο Κόντε Αρνάλντος
τ’ Αη Γιαννιού ανήμερα!
Με το γεράκι του στο χέρι,
για κυνήγι είχε βγει,
νά σου βλέπει μια γαλέρα
να ‘ρχεται προς την ακτή.
Μεταξένια τα πανιά της
και τα ξάρτια από κρέπι
και ο ναύτης στο τιμόνι
τόσ’ ωραία να τραγουδά
που τη θάλασσα ηρεμούσε
τους ανέμους σταματά,
και τα ψάρια από τα βάθη
τ’ ανεβάζει στον αφρό,
τα πουλιά πια δεν πετούνε
σταματάνε όλα εδώ.
Τότε μίλησε ο Αρνάλντος
και ακούστε τον καλά:
«Στ’ όνομά Του σε ικετεύω
ναύτη, τραγούδα μου κι εσύ».
Του αποκρίθηκε ο ναύτης
κι ήταν αυτή η απάντηση:
«Το τραγούδι αυτό τ’ ακούει
όποιος έρχεται μαζί».

Quién hubiese tal ventura
sobre las aguas del mar,
como hubo el conde Arnaldos
la mañana de San Juan!
Con un falcón en la mano
la caza iba a cazar,
vio venir una galera
que a tierra quiere llegar.
Las velas traía de seda,
la ejercía de un cendal,
marinero que la manda
diciendo viene un cantar
que la mar ponía en calma,
los vientos hace amainar,
los peces que andan nel hondo
arriba los hace andar,
las aves que andan volando
nel mástil las faz posar.
Allí habló el conde Arnaldos,
bien oiréis lo que dirá:
—Por Dios te ruego, marinero,
dígasme ora ese cantar.—
Respondióle el marinero,
tal respuesta le fue a dar:
—Yo no digo esta canción
sino a quien conmigo va.

Τραγούδι - Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

Το τραγούδι των σκοτεινών περιστεριών

Μέσα από τα κλαδιά της δάφνης
δυο σκοτεινά πάνε περιστέρια.
Το ένα τους ήταν ο ήλιος,
το άλλο τους το φεγγάρι.
Τους είπα,
γειτονόπουλα, πού 'ναι
το μνήμα μου; Είναι
στην ουρά μου, είπε ο ήλιος.
Στον λαιμό μου, είπε
το φεγγάρι.
Κ' εγώ, που 'μουν στον δρόμο
με τη γη στο ζωνάρι,
είδα δυο μαρμαρένιους
αετούς και μια γυμνή κοπέλλα.
Ο ένας ήταν ο άλλος
κ' η κοπέλλα ήτανε καμιά.
Αετόπουλα, τους είπα,
πού 'ναι το μνήμα μου;
Στην ουρά μου, είπε ο ήλιος.
Στον λαιμό μου, είπε
το φεγγάρι.
Μέσ' απ' της κερασιάς τα κλώνια
δυο γυμνά είδα περιστέρια,
το ένα τους ήταν το άλλο
και τα δυο ήταν κανένα.

(Μετάφραση: Άρης Δικταίος)

Στην Ισπανία το πρώτο σκακιστικό τουρνουά που έγινε ποτέ

Σκακιστική ζωή στην αυλή του βασιλιά της Ισπανίας
Πίνακας του Luigi Mussini, 1886

Η Ισπανία κρατάει τα πρωτεία της διοργάνωσης του πρώτου σκακιστικού τουρνουά στην ιστορία, τουλάχιστον με βάση τα αρχεία που έχουν φτάσει στα χέρια μας. Εκεί στην Αυλή του βασιλιά Φιλίππου του Β’, το 1575, συναντήθηκαν οι τέσσερις κατά τεκμήριο ισχυρότεροι παίχτες της εποχής: οι Ιταλοί Λεονάρντο ντα Κούτρι και Πάολο Μπόι με τους Ισπανούς Ρούι Λόπεθ και Αλφόνσο Θερόν. Μέχρι τότε οι Ισπανοί είχαν τα αδιαμφισβήτητα πρωτεία στο ευρωπαϊκό σκάκι. Οι Ιταλοί παίχτες όμως νίκησαν κι από τότε άρχισε μια ιταλική κυριαρχία που κράτησε περισσότερο από 150 χρόνια.

Ένας από τους παίχτες που συμμετείχαν σε αυτούς τους αγώνες, ο Πάολο Μπόι (1528-1598), είχε περιπετειώδη ζωή και πολλές φορές τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και μύθου στην πορεία του ήταν δυσδιάκριτα. Ήταν σίγουρα ικανότατος στο «τυφλό σκάκι». Μπορούσε να παίζει ταυτόχρονα με τρεις αντιπάλους χωρίς να κοιτάζει τη σκακιέρα, συνομιλώντας την ίδια στιγμή με τους θεατές. Ήταν ο αγαπημένος βασιλιάδων και ευγενών και ο ίδιος ο Φίλιππος, χωρίς να του κρατάει κακία που νίκησε τους Ισπανούς, τον τίμησε και τον συνέστησε και σε άλλους βασιλιάδες για να επιδείξει την τέχνη του και να κερδίσει χρήματα (οι μεγάλοι σκακιστές της εποχής ήταν επαγγελματίες). Ο μύθος λέει ότι πιάστηκε αιχμάλωτος από πειρατές κατά την επιστροφή του από την Ισπανία και κέρδισε την ελευθερία του παίζοντας για λογαριασμό του αρχηγού τους, που ήταν και ο ίδιος φανατικός παίχτης.

Παρτίδες εκείνης της εποχής έχουν σωθεί λίγες και θα δημοσιεύσουμε κάποιες σε προσεχές μας άρθρο.

Βιβλίο - «Mandíbula» της Μόνικα Οχέδα

Η Μόνικα Οχέδα, μια ανερχόμενη 32χρονη συγγραφέας και ποιήτρια από το Εκουαδόρ, αυτή τη μικρή χώρα της Λατινικής Αμερικής με τις μεγάλες αντιθέσεις και ανισότητες, συνθέτει μια συναρπαστική ιστορία για τον φόβο, ο οποίος μπορεί να παίρνει πολύ αθώες μορφές.

Συγγραφέας: Mónica Ojeda
Τίτλος πρωτοτύπου: Mandíbula
Είδος έργου: Μυθιστόρημα
1η έκδοση στην ισπανική γλώσσα: Editorial Candaya, 2018
Ελληνικός τίτλος: Mandíbula
Μετάφραση: Ιφιγένεια Ντούμη
Εκδόσεις: Σκαρίφημα
Έτος έκδοσης: 2020

Μια κοριτσοπαρέα στην ηλικία της εφηβείας παίζει ακραία και επώδυνα σωματικά και ψυχολογικά παιχνίδια, αντιδρώντας στο αυστηρό καθεστώς του σχολείου τους, το οποίο διευθύνει το σκοταδιστικό τάγμα Opus Dei της Καθολικής Εκκλησίας. Επηρεασμένες από τις ιστορίες τρόμου που διαβάζουν στο Ίντερνετ, οι κοπέλες πειραματίζονται με τις αντοχές τους, στη σκιά της Μητέρας, της Δασκάλας και του Φόβου, μέσα στο ηφαιστειακό, καταπράσινο και υγρό περιβάλλον του Εκουαδόρ.

(Από την παρουσίαση του βιβλίου στο οπισθόφυλλο)

Βρείτε το βιβλίο (ενδεικτικά): https://www.politeianet.gr/

Βιβλίο - «O Χοσέ Μαρτί και το "ελληνικό στοιχείο"» του Χοσέ Οριόλ Μαρέρο Μαρτίνες

Συγγραφέας: José Oriol Marrero Martínez
Τίτλος ελληνικής έκδοσης: O Χοσέ Μαρτί και το «ελληνικό στοιχείο»
Είδος έργου: Ιστορία
Μετάφραση: Ντίνα Κακλαμανάκη & Λουκία Κωνσταντίνου
Εκδόσεις: Τόπος
Έτος έκδοσης: 2021

Ο Χοσέ Μαρτί (1853-1895), εθνικός ήρωας της Κούβας, ήταν µια πολύπλευρη προσωπικότητα: ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, διηγηµατογράφος, εκδότης, χαρισµατικός δηµοσιογράφος, µεταφραστής και επαναστάτης. Πολύγλωσσος, πολυταξιδεµένος και βαθιά διεθνιστής καθώς «πατρίδα του ήταν η ανθρωπότητα». Στα άρθρα του, που δηµοσιεύτηκαν σε δεκάδες ισπανόφωνες εφηµερίδες, καθώς και σε άλλα κείµενά του, συναντάµε εκατοντάδες αναφορές σε πρόσωπα, µυθολογικά και υπαρκτά, και τόπους της αρχαίας και της σύγχρονης Ελλάδας. Αυτές οι αναφορές αποτέλεσαν την πρώτη ύλη της πρωτοποριακής µελέτης του Χοσέ Οριόλ Μαρέρο Μαρτίνες.

Η αγάπη του Μαρτί για το «ελληνικό στοιχείο» δεν έχει σχέση µε τον τυπικό «φιλελληνισµό», αλλά κυρίως είναι µια αναζήτηση του οικουµενικού και διαχρονικού χαρακτήρα του ελληνικού πολιτισµού. Ταυτόχρονα, το έργο αυτό είναι µια τοιχογραφία του 19ου αιώνα, καθώς από τις σελίδες του περνούν ο λόρδος Μπάιρον, ο ∆ιονύσιος Σολωµός, ο Όσκαρ Ουάιλντ, ο Ερρίκος Σλίµαν, η Σάρα Μπερνάρ και άλλοι πολλοί. Από τη νεόδµητη γέφυρα του Μπρούκλιν, ταξιδεύει στη Θήβα την επτάπυλη, καθώς ο δηµοσιογράφος «πρέπει να γνωρίζει από το σύννεφο µέχρι το µικρόβιο, από τον Οµάρ Καγιάµ µέχρι τον Παστέρ».

Με αφορµή τις πολιορκίες του Μεσολογγίου και τη µάχη των Θερµοπυλών, ο Μαρτί αποθεώνει την αντίσταση όλων των λαών στον ξένο κατακτητή, έναν αγώνα στον οποίο ο ίδιος έδωσε τη ζωή του πεθαίνοντας στη µάχη «µε το πρόσωπο στραµµένο στον ήλιο».

Βρείτε το βιβλίο (ενδεικτικά): https://www.politeianet.gr/