Μέσα από τα κλαδιά της δάφνης
δυο σκοτεινά πάνε περιστέρια.
Το ένα τους ήταν ο ήλιος,
το άλλο τους το φεγγάρι.
Τους είπα,
γειτονόπουλα, πού 'ναι
το μνήμα μου; Είναι
στην ουρά μου, είπε ο ήλιος.
Στον λαιμό μου, είπε
το φεγγάρι.
Κ' εγώ, που 'μουν στον δρόμο
με τη γη στο ζωνάρι,
είδα δυο μαρμαρένιους
αετούς και μια γυμνή κοπέλλα.
Ο ένας ήταν ο άλλος
κ' η κοπέλλα ήτανε καμιά.
Αετόπουλα, τους είπα,
πού 'ναι το μνήμα μου;
Στην ουρά μου, είπε ο ήλιος.
Στον λαιμό μου, είπε
το φεγγάρι.
Μέσ' απ' της κερασιάς τα κλώνια
δυο γυμνά είδα περιστέρια,
το ένα τους ήταν το άλλο
και τα δυο ήταν κανένα.
(Μετάφραση: Άρης Δικταίος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου