Άνδρας με μια ζωή απλή και μοναχική, αφιερωμένη στο στοχασμό και την περισυλλογή, ο Αντόνιο Ματσάδο (Antonio Machado, 1875-1939) τραγούδησε τις αναμνήσεις του από την παιδική ηλικία και την εφηβεία του, τον έρωτά του για τη γυναίκα του, το θάνατό της και τη μοναξιά. Μα πάνω από όλα, με μια λυρική πένα μετρημένη και νηφάλια, κατάφερε να καταστήσει αιώνια τη στιγμή, δίνοντάς μας μερικές από τις πιο όμορφες εικόνες του αγαπημένου του τοπίου της Καστίλης.
Δύο ποιήματα από την κορυφαία στιγμή της ποίησής του, το έργο Οι κάμποι της Καστίλης (Campos de Castilla, 1912)
1.
Είναι της Σόρια η γης ξερή και κρύα.
Μέσ' απ' τους λόφους και τα πετροβούνια,
σταχτιές κορφούλες, πράσινα λιβάδια,
η άνοιξη διαβαίνει
σκορπίζοντας στα μυρωδάτα χόρτα
τις ντελικάτες άσπρες μαργαρίτες.
Δε ζωντανεύει η γης, νείρεται ο κάμπος.
'Εμπα τ' Απρίλη κι είναι χιονισμένες
οι ράχες του Μονκάγιο.
Ο διαβατάρης έχει τυλιγμένο
λαιμό και στόμα, κι οι τσοπάνηδες
περνάν χωμένοι στις μακριές τους κάπες.
8.
Ήρθα ξανά στις χρυσαφένιες λεύκες,
Λεύκες της δημοσιάς πλάι στον Ντουέρο,
ανάμεσα Σατούριο και Σαν Πάμπλο,
πίσω απ' τ' αρχαία τειχιά
της Σόρια -πυργοκάστρι
προς Αραγόνα, σε γης καστιλιάνα.
Ετούτα τα δέντρα που συνοδεύουν
με το σούσουρο των ξερών τους φύλλων
τον ήχο του νερού, ως φυσάει τ' αγέρι,
έχουν πάνω στη φλούδα
ονόματα εραστών και νούμερα
-τόσες του μήνα- πλήθος χαραγμένα.
Του έρωτα λεύκες, ως τα χτες γεμάτες
με χιλιάδες αηδόνια στα κλαριά σας,
λεύκες που θα γενείτε λύρες αύριο
του ευωδιαστού της άνοιξης αγέρα,
του έρωτα λεύκες δίπλα απ' το νερό
που τρέχει και περνάει και νείρεται,
λεύκες του Ντουέρο, οδεύετε με μένα,
η καρδιά μου σας κουβαλάει μαζί της.
(Απόδοση: Ηλίας Ματθαίου, από το βιβλίο Ανθολογία ισπανικής ποίησης, εκδ. Γνώση, Αθήνα 1983, το πρωτότυπο κείμενο υπάρχει εδώ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου