Ο νικαραγουανός ποιητής Ρουμπέν Νταρίο (Rubén Darío, 1867-1916) θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της Λατινικής Αμερικής και είναι ο θεμελιωτής του μοδερνίσμο (modernisno), ενός ισπανοαμερικανικού λογοτεχνικού ρεύματος που απετέλεσε τομή στη λογοτεχνία και των δύο πλευρών του Ατλαντικού πριν και μετά το γύρισμα του 20ού αιώνα.
Ένα από τα γνωστά ποιήματά του είναι οι Φθινοπωρινοί στίχοι (Versos de otoño):
Όταν πάει προς εσένα η σκέψη μου ευωδιάζει
και βαθαίνει απ' την τόση γλύκα του βλέμματός σου.
Με τα γυμνά σου πόδια πατάς σε αφρού ασπράδα
και στα χείλια σου κλείνεις την ευτυχία του κόσμου.
Η εφήμερη αγάπη μικρή απόλαυση δίνει
κι ίδιο τέλος προσφέρει στη χαρά και στη λύπη.
Πριν μια ώρα ένα όνομα χάραξα μές στο χιόνι,
λίγο πριν την αγάπη μου είπα πάνω στην άμμο.
Τα ολοκίτρινα φύλλα πέφτουνε στην αλέα,
που παν κι έρχονται τόσα ερωτευμένα ζευγάρια
και τα ρόδα σου, Άνοιξη, φυλλορρούν κι εκείνα
στο κρασί που απομένει μές στην κούπα του Οχτώβρη.
(Μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου
από την Ανθολογία ισπανικής ποίησης,
Εκδόσεις Γνώση, Αθήνα 1983)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου