Eugénio de Andrade (1923-2005)
Oι Λέξεις
Είναι σαν το γυαλί
οι λέξεις.
Κάποιες, μια μαχαιριά,
μια πυρκαγιά.
Κι άλλες,
μονάχα μια δροσοσταλιά.
οι λέξεις.
Κάποιες, μια μαχαιριά,
μια πυρκαγιά.
Κι άλλες,
μονάχα μια δροσοσταλιά.
Έρχονται κρυφά, γεμάτες μνήμες.
Πλέουν δισταχτικά,
σαν τα πλοία ή τα φιλιά
τις θάλασσες ταράσσουν.
Πλέουν δισταχτικά,
σαν τα πλοία ή τα φιλιά
τις θάλασσες ταράσσουν.
Ανελέητες, αθώες
ανάλαφρες.
Κεντημένες είναι από φως
κι η ίδια η νύχτα είναι.
Ακόμη κι ωχρές
ανθισμένους παραδείσους μας θυμίζουν.
ανάλαφρες.
Κεντημένες είναι από φως
κι η ίδια η νύχτα είναι.
Ακόμη κι ωχρές
ανθισμένους παραδείσους μας θυμίζουν.
Ποιος τις αφουγκράζεται; Ποιος
έτσι τις συλλέγει,
βάναυσες, μηδαμινές,
μες στους αγνούς κοχλίες;
έτσι τις συλλέγει,
βάναυσες, μηδαμινές,
μες στους αγνούς κοχλίες;
(Ελεύθερη απόδοση)
Χ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου